Achter onze camping staan tegen de heuvel op allerlei identieke tentjes keurig in het gelid. Daarnaast een groot aantal huifkarren, splinternieuw zo te zien. We blijken dus een echt Amish gezelschap als buur te hebben. Op het Amish kamp staan ook enkele grote tenten, allemaal van dezelfde kleur en er zeer degelijk uit ziend. Daar zal wel gezamenlijk gegeten en gebeden worden stel ik me zo voor. Ik ontwaar ook enkele auto's op het terrei.n Helemaal zuiver in de leer zijn ze dus niet.
We gaan via het Bear Lake, een knalblauw meer met aan de overkant slechts kale bergen (vndaar dat ik dacht dat de naam Bare Lake was) binnendoor naar Salt Lake City, een heel stille weg door een prachtig landschap van heuvels in allerlei herftskleuren met zo nu en dan enorm wijdse uitzichten.We besluiten om naar Antilope Island te rijden, een eiland (bereikbaar via een dam) midden in het Salt Lake. Dat meer is een klein restant van een enorm meer dat ooit meer dan de helft van Utah bedekte. Dat het meer nog steeds kleiner wordt zien we als we via de strekdam er naar toe rijden. Zo ver het oog reikt is het droog gevallen. Pas als we het op een slapende dinosaurus lijkende eiland naderen zien we water, zeer zout water, het Salt Lake bevat 27 % zout (de Noordzee 3 %), zodat je er op blijft drijven.
Het eiland is behalve door bizons onbewoond. Wel zijn er twee campings, waarvan wij er een opzoeken. Met nog enkele kampeerders kijken we onder een vuurrood oplichtende avondlucht over het zoute meer naar andere bergen aan de overkant. Achter ons de geel oplichtende dinosaurusrug. Helaas staat vlak bij onze tent een wc hokje met twee pijpen op de strontberg eronder zodat we de nacht andermaal in weee zwaveldampen moeten doorbrengen, weer een beetje terug in Yellow Stone als het ware, zij het deze keer veroorzaakt door den Mensch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten