Zo doods is Death Valley niet!

Woensdag 21 september: Van Las Vegas naar Independence
Op weg naar Death Valley praat H. bij een benzinepomp met de eigenaar. Weer zo’n enthousiaste Amerikaan die niet uitgepraat raakt over de schoonheid van zijn eigen land. Op mijn aarzelende vraag of we Death Valley wel levend uit zullen komen spreidt hij genereus zijn armen: “You sureley do, folks!”. Geruggesteund door deze aanmoediging duiken we de dodelijke vallei in; de heetste plek van Amerika, ooit, in 1913, is er een temperatuur gemeten van 63 graden! Vandaag zal de temperatuur blijkens  een thermometer onderweg niet verder komen dan 38 graden Celsius. De bergen worden kaler en kaler, alleen een uniform struikje bedekt de bodem; ergens heet dat: “Devils corn acre” en zo ziet het er ook uit; alles grijs, zwart en uitgeslagen wit

. Om ons heen de bergen die ervoor zorgen dat er nauwelijks een druppel regen binnen komt in dit dal. Sterker nog, de warme lucht stijgt op, keert om en keert naar de aarde terug, twee keer hitte voor hetzelfde geld. Maar wie nu denkt dat deze plek inderdaad zo dood is als een pier, heeft het mis. In het gebied zijn verschillende oases. Daar hebben altijd indianen gewoond, de Shoshone, die,  blijkens een aan het woord zijnde Native, ook nooit van plan zijn hun geboortegrond te verlaten. Waarvan ze leven wordt in het filmpje in het bezoekerscentrum in Stove Pipe helaas niet verteld. Het kan niet van de jacht zijn, in het gebied leven slechts ratelslangen en schorpioenen, in de hoger gelegen gedeelten lopen ook coyotes rond, maar of die te eten zijn?
 In de 19e eeuw zijn op die plekken ook pioniers neergestreken. Ogenschijnlijk leven ze nu In harmonie met elkaar.In Death Valley hebben in het begin van de vorige eeuw ook nog behoorlijk wat mijnactiviteiten plaat gevonden, in het begin werden er wat edelmetalen gevonden, maar later vooral veel borax, een grondstof die blijkbaar in allerlei alledaagse produkten is terug te vinden (even Wikipedia raadplegen svp, heb ik hier zonder wifi niet bij de hand).Een excentrieke mijndirecteur, “Scotty” genaamd, liet midden in Death Valley een Spaanse villa in de vorm van een kasteeltje bouwen. Dat ding staat er nog steeds maar de weg er naar toe was helaas afgesloten.
Al met al blijkt Death Valley dus helemaal niet zo doods als het lijkt. Op de verschillende uitkijkpunten, zoals hier Zabriskie Point(foto 2) , is het zelfs druk met bezoekers. Maar zo gauw we de weg op gaan wanen we ons in de zinderende vlakte helemaal alleen. De bergen zijn ongenaakbaar, de vlakten trillend wit; eigenlijk is dit gebied prachtig. Als we de vallei uitkomen zien we de eerste Joshua trees; het symbool van Californie, waar we nu inmiddels in rond rijden.
Dit stukje tik ik in de vallei die onmiddellijk volgt op Death Valley met deze rij indrukwekkende granieten reuzen op de achtergrond. (Foto 3)Boven ons een immense sterrenhemel.