Nederlands brood maakt furore in Californie

donderdag 22 en vrijdag 23 september: Independence - Yosemite Parc

Er steekt een flinke wind op. Het rubber van ons raam, dat al een paar dagen los ligt, begint vervaarlijk te klapperen op het dak. We besluiten eerst maar even langs een garagist te gaan Die plakt de bovenkant gewoon vast met een rol brede tape. Ons vehikel wordt er niet fraaier op, maar het moet maar op deze manier. We rijden Bishop binnen en lunchen uitgebreid bij Eric Schat;s Bakkerij Een zaak, ooit vlak na de oorlog opgericht door een Nederlander. Er wordt uitsluitend Nederlands brood verkocht, zonder suiker en met harde korst. Van donker volkoren tot wit sheepherders bread. Verder Nederlandse koekjes in een zaak met Nederandse vitrines, vitrage uitde jaren vijftig en delfsblauwe lampen aan het planfond. Allemaal wel gedateerd maar de Amerikanen lusten er wel pap van. Het is aanhoudend druk in de enorme zaak. Later blijkt dat Ernst Schat ook een dependance heeft in het verder op gelegen Mammoth Lake en zelfs in San Francisco wordt zijn Nederlandse brood met groot sukses verkocht.
In de  verte doemen wat besneeuwde toppen op, we nader Yosemite Parc. We stappen uit in het er voor gelegen Mammoth Lake en staan in onze zomerkleren ineens voor lul in een ski gebied waar de temperatuur maar enkele graden boven nul ligt. En dat op nog een 200 kilomete hemelsbreed van Death Valley af! 's nachts daalt de temperatuur op de camping in het parc tot (althans volgens ons gevoel) tot ver beneden het vriespunt. Zo koud hebben we het nog niet meegemaakt. De slaapzak houdt het andermaal goed uit, maar H;s voeten worden niet meer warm deze nacht. " een Luxembourg kwaal" zegt ze. Allemaal hebben we daar last van. Ik rol me als kruikje op aan haar voeten, zodat ze de nacht toch behoorlijk door komt.
Ik heb nog niet verteld dat we, nadat we een plaatsje gevonden hadden op de overvolle camping, door de eigenaar van een grote RV gedwongen werden de boel weer op te breken. Meneer had voor twee dagen deze plek gereserveerd. Wij in het half donker aan de sjouw met een half afgebroken tent op zoek naar een andere plek. Uiteindelijk vonden we ergens verder weg, moeilijk bereikbaar met de auto, toch nog een plekje. IN het donker alles opnieuw opgebouwd. Toen ik later op de eerste plek nog even wat achtergelaten spullen ging ophalen bleek meneer de RV eigenaar met de noorderzon vertrokken. Blijkbaar had hij zijn enorme joekel niet tussen de bomen kunnen manoevreren. De plek stond helemaal leeg. De stemming van H. werd er niet beter op toen ik deze mededeling deed.

Vandaag zijn we het park ingetrokken.

Helemaal achter in het dal hebben we een stevige wandelin bergop gemaakt naar de Vernon Falls. H bleef bij de Lower Falls, die naar haar mening al high genoeg waren, hangen en ik ben alleen doorgegaan naar de middle Falls. Daarna met zijn twee"en naar de plek in Yosemite waar de enorme Segoya Trees staan. (foto 1)Voordat we daar waren moest een enorme wandeling naar beneden gemaakt worden. Nu heeft elke wandeling naar beneden als consequentie dat je ook weer naar boven moet. Dat laatste heeft H. vrijwel genekt. Helemaal uitgeput is ze terug bij de auto aangekomen. Met een halfdode H. naast me zijn we een camping gaan zoeken zo ver mogelijk bij Yosemite vandaan, in de hoop dat de rit naar alsmaar beneden een beter slaapklimaat zou opleveren. Helaas zit ik dit stukje alweer met bijna bevroren vingers te tikken. Het blijft maar koud ' s nachts. Blijkbaar zitten we nog steeds te hoog in zuid Californie.