De derde dag langs de kust van Oregon, waaraan maar geen eind lijkt te komen, nog steeds via de 101. We koersen aan op Tillamook alwaar we op een brouwerijtje stuitten, gelegen op het strand. Pelican Brewery, the brewery on Te beach. Ook hier allemaal moderne bouwwerkjes, opgebouwd na de verwoestende tsunami van de jaren 60. Regelmatig treffen we onderweg bordjes met: begin Tsnunami Zone en einde Tsunami zone, daartussen louter nieuwe optrekjes. Niemand stelt zich klaarblijkelijk de vraag of in een aardbevingsgevoelig gebied in het westen van de VS een nieuwe aardbeving met bijbehorende tsunami niet erg voor de hand ligt. Aan naïviteit grenzend optimisme, zo zou ik de bouwwoede in deze tsunamigevoeiige gebieden willen betitelen.
Wat later staan we weer aan voet van een lighthouse, er zijn er heel wat nodig om de scheepvaart van deze gevaarlijke, met rotspunten bezaaide kust af te houden. Deze heeft een gigantische lens die het licht veel mijlen in de omtrek zichtbaar maakt. Mits het niet mist natuurlijk. Vandaag komen we om de haverklap in tegen de kllffen aanliggende mistbanken terecht. De vuurtorens zullen dus vaak niet te zien zijn.
In de vroege avond koersen we aan op Astoria, pal op de grens tussen Oregon en Washington. Astoria is een merkwaardige havenplaats vol met los van elkaar staande vroeg 20st eeuwse bouwblokken met daartussen door enkele sjofele winkelstraten met etalages die je bij ons nog niet in Oude Pekela aantreft. Daartussenin treffen we een door de ANWB-gids aanbevolen visrrestaurant waar we zalm in bbq saus eten met een koolsalade met iets van kaneel erover heen. Een Europese kok zou er van gruwen maar het moet gezegd, het smaakt eigenlijk voortreffelijk.
In het pikkedonker bewijst onze tomtom, die we deze reis nauwelijks gebruikt hebben eindelijk zijn onschatbare waarde, we eindigen met feilloze precisie pal voor onze tent, vooral dankzij H. die als enige van ons twee weet hoe je een tomtom moet bedienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten