Voor Seattle duiken we meteen de file in. Een extra reden om even het centrum van Seattle in te duiken, zodat, als we weer verder gaan, de file is opgelost. We beperken ons tot een bezoek aan The Public Library van Rem Koolhaas en kijken onze ogen uit. Van buiten is het een soort wafelijzer met het ruitjespatroon dat later ook zal verschijnen op zijn “ onderbroek” in Peking, het gebouw van de Chinese staatstelevisie, dat ik met Jurriaan enkele jaren geleden ook heb bezocht. Binnen ontvouwt zich een gebouw “ zonder trappen”, dat Koolhaas elke keer weer opnieuw bouwt. De Kunsthal in Rotterdam, zijn eerste grote openbare gebouw, is er ook een voorbeeld van. Maar hier is het veel subtieler gedaan. Via een geleidelijk oplopende spiraal kun je alle verdiepingen bereiken, maar als je wil kun je ook gewoon de lift nemen. Elke etage heeft een andere kleur, van knalrood, via een helgele roltrap naar een staalblauwe verdieping. Het materiaalgebruik is om het zachtjes uit te drukken gedurfd: metalen platen als vloerbedekking, vuurrook polyester in een boog gewelfd boven een trap die de gang daarin gepaard doet gaan met freudiaanse associaties, een plafond dat bestaat uit ingedrukte kussens en overal om je heen het wafelpatroon van de glazen wanden. Binnen een publiek dat bestaat uit een mengeling van studenten en zwervers. Wie in een stoel zit te slapen wordt niet met barse hand verwijderd. Kortom, echt het centrum van een metropool.
To remember: Remco Koolhaas!
BeantwoordenVerwijderen