In de nacht roffelt het aanhoudend op mijn caravandak; heerlijker kun je niet in je bedje liggen. Diezelfde ervaring heb ik overigens ook in mijn tentje, maar dit is toch safer. Ook de volgende morgen gaat het geroffel nog een tijdje vrolijk door. Andermaal vraag ik me af of ik ooit een beetje droog kan vertrekken. Zeker als ik na een half uurtje fietsen vlug een bushalte in vlucht terwijl zich brede rivieren van water op de aflopende weg voor me vormen. En toch, nadat ook die bui weer is verdwenen, klim ik op mijn ros en fiets ik de rest van de dag, evenals voorafgaande dagen, tussen alle regenbuien door. Vaak is het wegdek nat, heeft het dus net geregend, maar ik kom telkens op het juiste, weer droge moment voorbij. Wonderbaarlijk hoe me dit al drie dagen lukt. Vandaag kom ik Bergen, de regenstad nummer 1 in de wereld, zelfs met een zonnetje binnen! Het moet niet gekker worden. Onderweg is het weer behoorlijk klimmen en dalen vandaag; het lijkt of ik sneller moe ben dan voorafgaande dagen. Misschien vanwege het idee dat dit wel eens de laatste etappe kan zijn? Naarmate Bergen dichterbij komt worden de hellingen nijdiger; niet vreemd bij een stad met zo’n naam, niet dan? Maar nu ik er toch vroeger ben dan verwacht en, na enkel vergeefse pogingen, een prima hostel aan de noord oost kant van de stad vind, begint de kriebel toch weer te werken: waarom zou ik hier stoppen? Ik ga er eerst maar eens een nachtje over slapen. Veelbetekend is wel dat een man die ik ontmoet voor een hotel waar alles volgeboekt is Hij begint meteen over zijn plan de Hardanger Vida te gaan doen. Hij tovert op zijn foon een map tevoorschijn waarop alle tunnels van Noorwegen geclassificeerd zijn: wel of niet toegankelijk voor fietsers. Is dat niet een omen dat ik het toch maar moet gaan doen? ’s Avonds ontdek ik dat het mogelijk is per boot vanuit Bergen naar Flam te komen via het langste fjord van Noorwegen, het Sognefjord. Met een beetje smokkelen zit ik dan al in het midden van Noorwegen en kan ik meteen de beroemde “ Rallervegen” op, de mooiste fietsweg van Europa. Dat is wel heel aantrekkelijk zegt het duiveltje op mijn schouder. Ookdaar ga ik een nachtje over slapen.
dinsdag 2 augustus 2016
Met zon aankomen in Bergen; het moet niet gekker worden!
Dinsdag 2 augustus: Leirvik – Bergen 71 km
In de nacht roffelt het aanhoudend op mijn caravandak; heerlijker kun je niet in je bedje liggen. Diezelfde ervaring heb ik overigens ook in mijn tentje, maar dit is toch safer. Ook de volgende morgen gaat het geroffel nog een tijdje vrolijk door. Andermaal vraag ik me af of ik ooit een beetje droog kan vertrekken. Zeker als ik na een half uurtje fietsen vlug een bushalte in vlucht terwijl zich brede rivieren van water op de aflopende weg voor me vormen. En toch, nadat ook die bui weer is verdwenen, klim ik op mijn ros en fiets ik de rest van de dag, evenals voorafgaande dagen, tussen alle regenbuien door. Vaak is het wegdek nat, heeft het dus net geregend, maar ik kom telkens op het juiste, weer droge moment voorbij. Wonderbaarlijk hoe me dit al drie dagen lukt. Vandaag kom ik Bergen, de regenstad nummer 1 in de wereld, zelfs met een zonnetje binnen! Het moet niet gekker worden. Onderweg is het weer behoorlijk klimmen en dalen vandaag; het lijkt of ik sneller moe ben dan voorafgaande dagen. Misschien vanwege het idee dat dit wel eens de laatste etappe kan zijn? Naarmate Bergen dichterbij komt worden de hellingen nijdiger; niet vreemd bij een stad met zo’n naam, niet dan? Maar nu ik er toch vroeger ben dan verwacht en, na enkel vergeefse pogingen, een prima hostel aan de noord oost kant van de stad vind, begint de kriebel toch weer te werken: waarom zou ik hier stoppen? Ik ga er eerst maar eens een nachtje over slapen. Veelbetekend is wel dat een man die ik ontmoet voor een hotel waar alles volgeboekt is Hij begint meteen over zijn plan de Hardanger Vida te gaan doen. Hij tovert op zijn foon een map tevoorschijn waarop alle tunnels van Noorwegen geclassificeerd zijn: wel of niet toegankelijk voor fietsers. Is dat niet een omen dat ik het toch maar moet gaan doen? ’s Avonds ontdek ik dat het mogelijk is per boot vanuit Bergen naar Flam te komen via het langste fjord van Noorwegen, het Sognefjord. Met een beetje smokkelen zit ik dan al in het midden van Noorwegen en kan ik meteen de beroemde “ Rallervegen” op, de mooiste fietsweg van Europa. Dat is wel heel aantrekkelijk zegt het duiveltje op mijn schouder. Ookdaar ga ik een nachtje over slapen.
In de nacht roffelt het aanhoudend op mijn caravandak; heerlijker kun je niet in je bedje liggen. Diezelfde ervaring heb ik overigens ook in mijn tentje, maar dit is toch safer. Ook de volgende morgen gaat het geroffel nog een tijdje vrolijk door. Andermaal vraag ik me af of ik ooit een beetje droog kan vertrekken. Zeker als ik na een half uurtje fietsen vlug een bushalte in vlucht terwijl zich brede rivieren van water op de aflopende weg voor me vormen. En toch, nadat ook die bui weer is verdwenen, klim ik op mijn ros en fiets ik de rest van de dag, evenals voorafgaande dagen, tussen alle regenbuien door. Vaak is het wegdek nat, heeft het dus net geregend, maar ik kom telkens op het juiste, weer droge moment voorbij. Wonderbaarlijk hoe me dit al drie dagen lukt. Vandaag kom ik Bergen, de regenstad nummer 1 in de wereld, zelfs met een zonnetje binnen! Het moet niet gekker worden. Onderweg is het weer behoorlijk klimmen en dalen vandaag; het lijkt of ik sneller moe ben dan voorafgaande dagen. Misschien vanwege het idee dat dit wel eens de laatste etappe kan zijn? Naarmate Bergen dichterbij komt worden de hellingen nijdiger; niet vreemd bij een stad met zo’n naam, niet dan? Maar nu ik er toch vroeger ben dan verwacht en, na enkel vergeefse pogingen, een prima hostel aan de noord oost kant van de stad vind, begint de kriebel toch weer te werken: waarom zou ik hier stoppen? Ik ga er eerst maar eens een nachtje over slapen. Veelbetekend is wel dat een man die ik ontmoet voor een hotel waar alles volgeboekt is Hij begint meteen over zijn plan de Hardanger Vida te gaan doen. Hij tovert op zijn foon een map tevoorschijn waarop alle tunnels van Noorwegen geclassificeerd zijn: wel of niet toegankelijk voor fietsers. Is dat niet een omen dat ik het toch maar moet gaan doen? ’s Avonds ontdek ik dat het mogelijk is per boot vanuit Bergen naar Flam te komen via het langste fjord van Noorwegen, het Sognefjord. Met een beetje smokkelen zit ik dan al in het midden van Noorwegen en kan ik meteen de beroemde “ Rallervegen” op, de mooiste fietsweg van Europa. Dat is wel heel aantrekkelijk zegt het duiveltje op mijn schouder. Ookdaar ga ik een nachtje over slapen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten