Is dit nog wel een fietsvakantie?

Donderdag 4 augustus: per boot van Bergen naar Flam ( 200 km?)
Het is waar; overal waar ik ga of sta volgt mijn fiets mij achterna. Maar ik zit er nauwelijks op. Kijk bijvoorbeeld vandaag. Ik rij een kilometer of 2 naar de kade van Bergen, stap daar af en loods mijn ros het dek van een ferryboot van de Norled-lijn op en laat hem verder staan. De boot doet verder het werk. Het is dan wel niet echt zoals het hoort, maar in een heerlijke stoel gezeten achter ramen me panoramisch uitzicht, af en toe uitwaaiend aan dek, is het heerlijk om te weten dat je je door het zware bergland van Noorwegen verplaatst zonder een zweetdruppel. Heerlijk, ik kom er rond voor uit. Voel ik dan niet ergens een beetje wroeging over al die gesmokkelde kilometers? Welnu: nergens. En morgen pak ik het nog vuiger aan; dan klim ik in de steilst rijdende trein ter wereld, de Flam Balan. Die brengt me in minder dan een half uur van zeeniveau naar bijna 900 meter. En alsof het allemaal niet decadent genoeg is stap ik daarna doodleuk over in de  trein van de Noorse stoomwegmaatschappij om me nog eens 50 kilometer verder te vervoeren. Van de  beroemde Rallervegen, het hoogtepunt voor fietsers (bergafwaarts wel te verstaan) blijven er dan nog 30 kilometers lichtjes bergopwaarts over (ik doe de Rallerwegen precies andersom van beneden naar boven). Ik biecht het allemaal eerlijk op; als held hoeft ik straks dus niet binnengehaald te worden. Desondanks wordt het toch nog pittig. Het schijnt er niet meer dan een graad of 5 te zijn en ik heb niet eens handschoenen bij, net zo min als een lange fietsbroek. Morgen doet zich dus het unieke beeld voor van een man met fietsbroek en daaronder zijn thermo-ondergoed, hem liefdevol meegegeven door zijn lief. Laat ze me allemaal maar uitlachen, die Noren, deze Hollandsche knaap komt er wel!
De tocht door het steeds nauwer wordende diepste fjord van Noorwegen, is zoals het hoort, de muziek van Grieg komt je vanaf de donkergroene rotsmuren tegemoet galmen. Af een toe een klaterende waterval er tussen. Ik zoek op Spotify wanhopig naar Grieg, maar krijg er vanwege het overbelaste wifi-kanaal geen noot doorheen, dan maar de vooraf gedownloade favoriete muziekjes op de oortjes. Vooral “Arrival of the birds” van het Cinematic Orchestra (even opzoeken op Spotiy svp) doet het hier prima.
Flam (spreek uit zoals een Rotterdammer “ Vlam” uit spreekt) is een klein plaatsje helemaal aan het uiteinde van een smalle tak van het Sognefjord. Als wij er aankomen liggen er twee enorme cruiseschepen een typisch beeld voor de Noorse fjorden: enorme zeeschuimers  tegen de groene hellingen. Als een van die boten tegen de avond vertrekt en 5 maal de tweetonige zware hoorn laat loeien galmt die zeker 15 seconden na in het verder stille dal. Om mij heen reizen de mastodonten op, in een hoekje zie ik een top met sneeuw. Wat zal de dag van morgen toch brengen, vraag het bange fietsertje zich dan af.