Enige stichtelijke woorden bij het einde van deze fietsreis

Zondag 7 augustus: Hedalen – Oslo 149,5 km
Ondanks het weer onwaarschijnlijk hoge aantal kilometers heb ik de tocht voor een klein deel zelfs nog per auto gemaakt. Wat wil het geval. In de omgeving van Oslo raakt ik in het ingewikkelde wegenstelsel volkomen vast. Ik zat op een gegeven moment op een autosnelweg; levensgevaarlijk met in twee banen langs je razende verkeer, en aan de andere kant een betonnen vangrail. Ik wilde er zo snel mogelijk van af en pakte de eerste de beste afslag. Die leidde echter naar een rotonde waarvan op één na alle wegen waren afgesloten. Die ene overblijvende weg bracht me na een stevige klim wederom op die vermaledijde snelweg. Ik keerde om en stond besluiteloos op de rotonde; wat nu te doen. Daar kwam een wielrenner aan, een wielrenster bleek. Ik informeerde bij haar naar alternatieve wegen om naar Oslo te komen. Die zijn er niet, zei ze. Alle wegen zijn afgesloten omdat er gisteren tijdens een noodweer een brug is bezweken. Daarom heb ik mijn zoon gebeld die me zo komt ophalen. Jij kunt ook wel mee. Ze was nog niet uitgesproken of er daalde van de snelweg een grote SUV naar beneden. Nog geen 5 minuten later zat ik in een sjieke auto die me met fiets en al op een prettige manier door de drukte rondom Oslo loodste.
Kijk, dat is nu het toeval dat me deze reis telkens te hulp is geschoten als ik weer eens in de nesten zat: de 70-jarige eigenaresse van de camping waar mijn tentje bijna verzoop, die me liet overnachten op haar droge zolder en alle spullen in de was en de droger deed; de man die mij als verregende fietser een caravan bood inclusief hete lucht kacheltje; de man in het eenzame huis die een verkleumde fietser koffie en pannenkoeken kwam brengen; de staafkerk met droge slaapruimte die ineens opdook toen ik echt niet meer verder kon.
Eigenlijk was deze reis een ouderwetse survivaltocht; proberen op de meest onmogelijke momenten iets te improviseren. En als je dat dan zelf niet lukt, dan is er altijd wel iemand die te hulp schiet.  Zo’n reis als deze, heeft niet zozeer te maken met lichamelijke inspanning (nou ja, ook wel hoor!) maar toch vooral met je instelling, mentaliteit. Als je bereid en in staat bent op alle momenten de omstandigheden als een gegeven te accepteren, waarmee je hebt te dealen, dan lukt het. Daarom blijf ik deze tochten ook alleen doen; het grote voordeel is dat je bij akkefietjes de schuld nooit op een ander kunt schuiven en boos worden op jezelf werkt ook niet. Ik vond het wederom een belevenis, die ik zeker weer ga herhalen, maar dan wel in een gebied met minder regen. Maar ja, daar is het dan weer vaak veel te warm. Kortom: ik weet het nog niet.
Ik sluit af met de tekst die op mijn t-shirt droeg. Een shirt dat ik vorig jaar aan moest als vrijwilliger bij het muziekspektakel ‘ O die zee’ en die achteraf gezien prima de essentie van het in je eentje rondtrekken op de fiets weergeeft :
Wie niet probeert
Kan heel lang wachten
Komt er niet achter
Wat ie begeert
Wie niet probeert
Moet het doen zonder
Mist een hoop wonder
Wie niet probeert
Wie niet probeert
Die leeft niet echt
Voelt niet de zege
Alleen het gevecht
(tekst: Huub van der Lubbe (zanger De Dijk) uit “ O, die zee” )