Totaal aantal pageviews

donderdag 1 augustus 2013

Toeval bestaat wel en een telefoon kan niet tegen een natuurlijk bubbelbad

dag 30 Hauterives - Crest (83 km)

Toeval bestaat niet. Of toch? Op deze fantastische dag door het Rhonedal met aan beide zijden
een bergmassief; rechts de Cevennen, links de Vercors, daartussen een heuvellandschap in de
felste kleuren groen en geel met duizenden zonnebloemen, allemaal met hun gezicht gericht
naar de zon, komen we op een gegeven moment een fietsend stel achterop. Ze klimmen sneller
dan wij maar dalen wat langzamer. En omdat er vandaag meer gedaald wordt halen we ze in.
een praatje is snel gemaakt, Het zijn natuurlijk Nederlanders, zoals alle fietsers op deze
route. En ze komen uit Middelburg! Maar dan komt het: ze wonen in de Korte Noordstraat!
100 meter vandaan van het huis waar ik met wilma en de kinderen heb gewoond! Ze zijn daaar
pas 4 jaar geleden komen wonen, dus niet zo raar dat wij ze niet kennen.
wat kan de wereld klein zijn. Maar even snel uitgerekend is de kans dat iemand uit die
straat ook in Frankrijk gaat fietsen op hetzelfde moment als wij een op de 1 miljard. En
toch gebeurt het! We trekken de rest van de dag samen op.
Samen rijden we een omweg naar Crest, waarbij we enkele steile hellingen ontwijken. Met de
wind stevig in de rug en vooral veel dalingen gaan we razendsnel op Crest aan. Ik vraag me
alsmaar af waar ik die naam toch van ken. 'savonds belt Hanneke me op: dat is de plaats
waar we acht jaar geleden op onze eerste reis op een kasteel hoog boven de stad door een
amerikaan op de foto gezet zijn; onze eerste vakantiefoto waarop we samen staan. Ineens
weet ik het weer! wToeval bestaat niet, maar vandaag wel zeker. In Crest komt al het toeval
bijeen.
De mannelijke  helft van het Middelburgse stel is sportinstructeur of zoiets
en zij zit in het onderwijs in Middelburg en dus een collega van mijn ex. Ze kent haar wel.Hij blijkt zich
gespecialiseerd te hebben in bewegingsleer voor mensen met voedingsproblemen. Nina en hij
raken al snel verwikkeld in een gesprek dat alleen door (ervarings) deskundigen gevoerd
kan worden. Toeval bestaat niet maar vandaag toevallig wel!

dag 31 crest - Pont de Barron (28 km)
Het is weer eens tijd voor een wasje; dus dat betekent enkele uren was dr
ogen. Dat geeft gelegenheid om Crest nader te ontdekken; vooral het donjon (het hoogste van
Frankrijk, waar ik 8 jaar geleden tijdens mijn eerste vakantie met Hanneke al eens stond,
trekt. Een zweterige klauterpartij over de keitjes brengt ons naar het imposante vierkante
bouwwerk dat in de loop van eeuwen rond de aanvankelijke slanke toren is gedrapeerd. Ik her-
ken alles nog van 8 jaar geleden.Als ik onze vele mailtjes van de afgelopen weken voor de
geest haal stel ik vast dat er tussen ons in al die 8 jaren niks veranderd is; een fijne
constatering. Omdat de steilste klim onmiddellijk na Crest begint, besluiten we de rest
van de middag aan de Drôme te blijven staan; de klim doen we pas vroeg in de avond. Ik
ga languit tussen de keien in het stromende water liggen; een mooier bubbelbad kun je niet
bedenken. Zo lig ik zeker een kwartier in het heldere, koele,stromende water. Pas bij terug
keer naar mijn handdoek ontdek ik dat ik mijn telefoontje al die tijd in mijn broekzak van
mijn zwembroek had zitten! Een intensieve droogactie in de felle zon mag niet meer baten;
het ding is zo dood als een pier.
De klim laat in de namiddag is zo zwaar als hij er op papier uit zag. Gelukkig zijn de
schaduwen inmiddels lang. Op de top begroet ik Nina in de stilte met luid applaus; ze is
definitief voor de klimsport geslaagd! Dat gaan we vieren op het eerstvolgende terras in
Saou; op het mooiste pleintje van het land, helemaal onder de platanen. Maar dan volgt een
typisch Nina tafereeltje; als ze de prijskaart ziet begint ze zeer bedenkelijk te kijkeni (
we ezijn inmiddels aan het gezamenlijke vakantiebudget begonnen).We besluiten weer te
vertrekken; een verontwaardigde ober, die inmiddels gedekt had, verontwaardigd achter latend. Het wordt
dus toch weer een voedzame maaltijd bij de alimentatie. We rijden door tot de stille camping
die Hanneke genoemd als die waar haar zus, Verie, altijd naar toe ging; in Pont de Barret.
w







Geen opmerkingen:

Een reactie posten