Het gele pad

Dag 12 León - Astorga 63 km

Vanochtend heb ik afscheid genomen van Kate, de fantastische jeugdherberg en de schitterende stad León. Dat deed ik in stijl, ik overwon een angst. Ik bestelde bij een ontbijtbar een broodje en een café con leche en nam in mijn eentje plaats op het terras. Om één of andere reden vind ik het niet prettig om alleen op een terrasje te zitten. Ik vind het vervelend als iedereen naar me kijkt met zo'n blik van: "Ach gut, het kind is alleen... Wat zielig!'' Maar ach, het is zo goedkoop en wel zo lekker, dus laat ik het dan toch maar doen!
Eenmaal op dat terrasje, zat ik er prima. Het was eigenlijk wel lekker om zo de zondag te beginnen.

Toen ik op de fiets stapte besloot ik de 'gele route' te volgen. Deze route is het officiële pelgrimspad en wordt aangegeven door Sint Jakobsschelpen en gele pijlen. Het voordeel is dat je honderden andere pelgrims ontmoet en dat je hetzelfde pad volgt als de mensen eeuwen geleden al deden. Het nadeel is echter dat het soms bijna onbegaanbaar is voor fietsers. Maar goed, ik besloot de gok te wagen en volgde als een soort van megaspeurtocht alle gele pijltjes, de stad uit. Eenmaal buiten de stad, werd het pad al behoorlijk pittig. Ik kwam twee mauntainbikers tegen, één uit Barcelona en één uit Majorca. Ze waren behoorlijk onder de indruk. Ik was een vrouw, ik reed alleen, ik had zo belachelijk veel bagage en ik was nog snel ook (sneller dan hun ;-)), dat moet toch wel een wonder zijn..! Ik moest er dan ook aan geloven en werd door beide mannen uitgebreid op de foto gezet.

Die middag werd het pad heftiger en heftiger. Toen ik een vrouw inhaalde en haar de schrik van haar leven bezorgde omdat ze me niet had horen aankomen, besloot ik even af te stappen om een praatje te maken. Ze heette Loretta, was 46 jaar en kwam uit Australië. Ze vertelde dat ze kort geleden haar relatie had beëindigd en  dat ze nu erg de behoefte voelde alles eens op een rijtje te zetten. Ze was gister begonnen in León, had nu al de helft van haar spullen weggegooid en had al voor de hele reis hotels geboekt (voor 80 -160 euri per avond, terwijl de gemiddelde pelgrim 5 uur kwijt is voor een bedje in een albergue...

Toen we uitgeput op een snikhete, droge vlakte aankwamen, zagen we opeens een felgekleurd huisje staan. Toen we er dichter bij kwamen, zagen we een jongen zitten. Hij begroette ons met de woorden dat hij speciaal op ons had zitten wachten en bood vervolgens allerlei gratis drankjes en hapjes aan. Hier moest ik natuurlijk het fijne van weten... Gelukkig sprak de jongen prima Engels. Hij vertelde dat hij samen met een andere jongen het huisje runde en dat ze er om beurten het hele jaar zaten om Pelgrims te verwelkomen en te voorzien van gratis eten en drinken. Het huis heette: La Casa de los Dioses (het huis van de goden). Het was wel erg hippie, maar ik vond het schitterend!

Na een uur met Lorreta gewandeld te hebben, nam ik afscheid en fietste ik naar Astorga.

Kort nadat ik in Astorga aankwam, ontmoette ik opnieuw mijn twee vrienden van vanochtend. Ze waren wel erg geïnteresseerd en dit keer moest ik het bekopen met zowel foto's als kleffe zoenen op mijn wangen. Ze waren op de hoogte van het feit dat wij er in Nederland drie geven in plaats van twee en daar namen ze gretig gebruik van. Ik vroeg ze of ze me konden helpen met mijn fiets (die maakte sinds een uur een raspend geluid) maar ze kwamen niet heel veel verder dan een doorverwijzing naar de fietsenmaker. Even later reden  vijf Italianen langs. Ik kon het niet laten en vroeg ook hen om hulp. Ze konden me niet veel meer vertellen dan dingen die ik al wist. Maar ik werd wel uitgenodigd om samen een herberg te zoeken. Ik vertrouwde het zooitje ongeregeld wel en fietste achter 'mijn' vijf Italianen aan. De eigenaar van de herberg had er echter minder vertrouwen in en ik stuurde mij naar een andere kamer. Ik nam een douche waarbij ik in het hokje naast me geluiden hoorde die ik liever niet had willen horen. En nu zit ik op mijn bedje lekker te tikken. Ik ben benieuwd of ik vanavond weer alleen op een terrasje eindig of in het gezelschap van vijf Italianen...