Dag 1 Saint-Jean-de-Luz - Saint-Jean-Pied-de-Port, 64 km
En daar zit ik dan, helemaal alleen...
Een paar dagen geleden heb ik afscheid genomen van mijn vader. Hij bracht me 's ochtends naar de trein, maar kon me helaas niet helpen bij het inladen van mijn fiets. Het was nog behoorlijk ingewikkeld, want mijn fiets had een plekje gekregen in waggon 3, in rek 6 en ik moest via gang 1, naar waggon 4 waar ik mijn stoel, nummer 64 zou aantreffen. Je begrijpt, dit bracht al een gigantische dosis stress met zich mee. Ik had gehoopt dat mijn vader me had kunnen helpen, maar aangezien hij geen treinreiziger was, moest hij aan het begin van het perron, tussen de conducteurs die de kaartjes controleerden, blijven staan. Het zag er zo zielig uit: Een iets te magere, grijs behaarde, landloper die tussen al die kleine Fransen uittoornde...En ik liep steeds verder weg, terwijl ik me realiseerde, dat na bijna zes weken onze wegen scheidden en er een eind kwam aan onze, toch wel heel bijzondere, reis samen.
De treinreis was toch ook geen pretje. Mijn eerste trein had vertraging, waardoor ik mijn volgende aansluiting in Bordeaux miste en twee uur moest wachten op de volgende trein. Ook vond ik het wel erg spannend om mezelf, mijn fiets en al mijn tassen op tijd de trein uit te krijgen. Gelukkig was het waar wat mijn vader had voorspeld en was menig man bereid om mij te helpen. Misschien een grappig detail: terwijl een iets te knappe vijftiger me aan het helpen was om mijn fiets de trein uit te tillen, bleef mijn jurkje aan de handgreep van de treindeur hangen, wat wel voor een erg filmisch, genant moment zorgde!
Doordat ik twee uur later dan verwacht in Biarritz aankwam, werd het al snel donker. Helaas zat de ene na de andere camping waar ik aanklopte, stampvol en was ik nergens welkom. Na een campingkje of acht werd ik toch wel erg wanhopig. Ik voelde me opeens wel heel alleen, zo in het donker, zonder licht en zonder slaapplaatsje. Gelukkig zagen twee mensen, Iris en Xander uit Lelystad, me bij de ingang van camping nummer negen staan. Ze hadden zoveel medelijden, dat ze me een plekje aanboden op hun eigen stukje gras. Ik was zooo ontzettend blij! En heb eigenlijk een geweldige nacht gehad... Het klikte. Iris bleek een stoere politieagente in Amsterdam te zijn, die zelf vaak ook alleen op reis gaat en Xander, een erg kleine man, grafisch ontwerper en tevens wielrenfanaat bleek een schatje te zijn.
Na een gezellige kop koffie de ochtend erna, ben ik vertrokken richting Saint-Jean-de-Luz, waar mijn eigen vent net was aangekomen.Op een steek van een of andere zeeplant, die een brandende rood/paarse bult ter grootte van mijn beide handen (en dat zijn gigantische kolenschoppen) op mijn linker heup aanrichtte en er tot op de dag van vandaag (drie dagen verder) nog steeds zit, hebben we vier heerlijke dagen samen gehad.
Zo zijn we naar San Sebastian gegaan, waar een piratenfestival bleek te zijn, hebben we door de Pyreneeën gefietst, zijn we meerdere keren naar het strand met aangrenzende louncheclub gegaan en hebben we een Baskisch festival bijgewoond. Maar het was vooral erg fijn om elkaar weer eens te zien, na ruim twee maanden gescheiden geleefd te hebben...
Vanochtend was echter dat gevreesde moment. Het afscheid. Ik werd extreem emotioneel (zoals jullie van me gewend zijn...) en had opeens geen enkele behoefte meer om alleen verder te gaan. We hebben zelfs mijn begrafenis-/crematienummers besproken, omdat ik opeens niet meer zo zeker was van een veilige terugkomst. Maar ja... Wat moet gebeuren, gebeurt. De bus kwam de hoek omrijden, nog een laatste knuffel en weg, mijn schatje.
Ik was alleen.
Gelukkig stopte ik gelijk met huilen en voelde ik zelfs een soort van euforisch gevoel. Dit is toch hetgeen, wat ik al jaren wil? Leven met een uitroepteken en zelfstandig het avontuur tegemoet... Ik ben op mijn fietst gestapt en reed binnen no-time naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Dit is de startplek voor de meeste pelgrims en tegelijkertijd de plek waar je het 'makkelijkst' de Pyreneeën over kunt steken. Dat ga ik morgen doen...
Wish me luck!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten