Paulo en Sylvain

Dag ... Cebreiro - Portomarin 70 km

Het uitzicht was vanochtend nog mooier dan gisteravond. Terwijl de zon op kwam, verdwenen de laatste neergestreken wolken uit de dalen. Het was zo'n schitterend uitzicht dat de tranen over mijn wangen biggelden. Ik nam een heerlijk ontbijtje in een Middelleeuws cafeetje en begaf me weer op mijn fietsje.

Het was een dag van uitersten. Het ene moment scheurde ik met 70 km/u naar beneden, het volgende moment stoempte ik al zwetend en puffend naar boven.

's Middags pauzeerde ik even onder een paar bomen aan de kant van de weg. Er liep een jongen langs die de weg kwijt was. We raakten aan de praat. Hij kwam uit Bourgogne en had er inmiddels al zo'n 1500 km op zitten. Hij had ongeveer een jaar geleden een paniekaanval gehad en was sindsdien herstellende. Hij was een aantal maanden erg depressief geweest, maar voelde zich nu wel beter. Door deze tocht te voet af te leggen, hoopte hij al het gemaal in zijn hoofd te stoppen en tegelijkertijd een aantal antwoorden op levensvragen te vinden. Hij gaf aan nog wel 'zin' te hebben in nog eens 20 km (hij had er die ochtend ook al 20 gelopen) en dus spraken we af 's avonds samen te eten.

Die avond kwam ik aan in Pontomarin, een stadje, schuin op een berg naast een groot stuwmeer. Aan de lage waterstand kon je zien dat het al heel lang niet meer geregend heeft. De laatste drup die ik heb gevoeld is inmiddels ook al weer weken geleden.

Ik besloot naar de camping te gaan, kon ik toch nog eens mijn tentje gebruiken. Maar eenmaal op de camping aangekomen (wat een gigantisch steil pokkeneind was) kwam ik tot de conclusie dat ik de enige campinggast zou zijn. Echt gezellig zou het dus niet worden... Ik draaide dus maar weer snel om en ging op zoek naar een albergue. Dat bleek niet zo makkelijk, want de eerste twee toko's die ik probeerde, zaten allebei vol.

Toen ik bij de kerk aankwam, zag ik een half ontblote Spanjaard staan met duidelijk hetzelfde probleem.
Pas veel later besefte ik dat ik die kerel al twee keer eerder vandaag was tegengekomen en dat ik hem de weg had gewezen. Ondanks het feit dat er geen enkele communicatie mogelijk was, hij sprak nog geen woord Engels en met mijn twee woorden Spaans, ben je snel uitgeluld, besloten we samen op zoek te gaan naar een albergue. Gelukkig vonden we die redelijk snel.

's Avonds ging ik, zoals afgesproken een hapje eten met mijn nieuwe Franse vriend Sylvain. Ook hij bleek nog slechter Engels te kunnen dan ik me herinnerde. Het gesprek bestond dus uit zijn moeizaam Engels, mijn niet al te beste Frans en ongemakkelijke momenten die we samen deelden. Toen we afscheid namen en ik hem een knuffel gaf, besefte ik hoe mager hij was en dat die jongen  afgelopen jaar echt heeft afgezien. Ik hoop dat hij snel weer de ouwe is.

In de albergue, belandde ik samen met Paulo (de Spanjaard die geen woord Engels kan) op het balkon. Daar hebben we uren zitten 'kletsen' met behulp van www.mijnwoordenboek.nl. Hij bleek heel anders te zijn, als hij er uit zag. In plaats van de stoere macho die ik verwachte, bleek het een heel lieve jongen te zijn, met het hart op de juiste plaats en met meer verstand dan dat ik had durven hopen. Terwijl hij de ene na de andere joint rookte, vertelde hij dat zijn moeder op dit moment erg ziek is. Ze heeft borstkanker en heeft inmiddels haar beide borsten laten amputeren.

Toen ik aangaf wat mijn reden was voor deze fietstocht, verklaarde hij me voor gek. Hij liet een foto van zijn moeder zien en zei dat ik geen enkele reden had om mezelf lelijk of te dik te vinden. Op de foto stond een lieve vrouw, met duidelijk meer overgewicht dan ik. Maar wat nog veel schrijnender was, was haar kale hoofd en de ziekte die haar gezicht duidelijk getekend had. Misschien heeft die Spaanse machovent, die elke mogelijkheid aangrijpt om half naakt rond te lopen en een joint te roken, toch wel een klein beetje gelijk...