Doel bereikt, maar waar is de laatste camping?

dag 37 Sausset les Pins naar Marseille (45 km)
Nog enkele klimmen te gaan. We gaan daarom vanmorgen maar eens heel slow starten. Ik werk mijn
blog bij, Nina rommelt wat rond de tent en gezamenlijk gaan we uitgebreid het zwembad met een
bezoek vereren. Uit de luidspreker weerklinken alle zomerhitjes die Nina de hele reis over haar
koptelefoontje heeft gehoord; ik hoor ze voor het eerst maar heb er niet veel aan gemist zo te horen. Het wates is heerlijk en het is helemaal niet druk in het bad; een heerlijk uurtje dus.
Dan gaan we toch maar beginnen aan het laatste stuk. We gaan meteen de hoogte in; zeker een half uur aan één stuk, maar het percentage is te doen.
Dat verandert in het tweede uur. We moeten dezelfde bergrug weer op die we gisteren afgeraaslid. Maar na een zware laatse klim gaan we heel plotseling stevig dalen; gelukkig meldt zich niet zoals gisteren
opnieuw een helling; nee, deze keer blijft de weg maar dalen en dalen, dan duiken we een donkere
tunnel in, het griezeligste dat een fietser kan tegenkomen. Stel dat je in het stikkedonker valt!
Maar we komen er weer heelhuis uit; we zien de zee onmiddellijk voor ons en voor dat we er
erg in hebben passeren we het bord Marseille. Ik ben nog te veel in vaart om een foto te kunnen
maken. Nina, die voor me rijdt, heeft het bord niet eens gezien.
Dan draaien we een rotshelling voorbij en ligt daar ineens in volle glorie over de hele baai
van kilometers de metropool van Marseille. We zijn er! Snel het thuisfront gebeld en felicitaties in ontvangst genomen.
Maar naar het centrum van die stad rijden blijkt nog "a hell of a job". We dreigen weer op een
autosnelweg terecht te komen, dus we kiezen voor een paralelweg, maar die blijkt stijl de
hoogte in te gaan en met een brede bocht de andere kant uit. We hebben geen idee meer waar we
zitten maar rijden maar op goed geluk verder en weer naar beneden. Na een half uurtje verschijnen
toch weer de bordjes "centre ville" en "vieux port"; mijn orientatievermogen heeft me toch
weer niet in de steek gelaten!
Het eerste wat we nu te doen hebben is het station opzoeken.
dat is zo gefixt als ik ergens in een kiosk een gratis plattegrondje heb bemachtigd. Het plannen
van de treinreis van Nina naar Biarritz is in vijf minuten gepiept. Het wordt vrijdag en gaat
via Bordeaux. Mijn boeking naar Nederland heeft meer voeten in de aarde, maar na een half uur
en veel geregel achter de schermen kan ik toch in één keer naar Luxemburg en dan hink stap
springend naar Brussel en Antwerpen. Naar huis moet ik dan van uit Antwerpen zelf maar regelen.

Vanuit de oude haven heb een tweetal routes gevonden naar campings, maar ter plekke aangekomen
blijken die campings helemaal niet te bestaan. Blijkbaar helemaal de verkeerde zoekwoorden ingetikt
in Google vanochtend. Het is inmiddels stikdonker en we weten het even niet meer.
dan klampen ons twee jongens op een brommer aan die duidelijk geïnteresseerd zijn in Nina. Na
wat heen en weer geklets besluiten ze ons voor  te rijden naar een goedkoop hotel
we racen met hernieuwde energie achter het tweetal aan en vinden inderdaad een goedkoop hotel.
De jongens willen geen fooi maar wel het e mail adres van Nina. Ik weet niet hoe ze het regelt
als ik binnen de administratie afwerk, maar weer buiten gekomen moeten we door voorbijgangers
een paar keer met zijn vieren op de foto gezet worden.
voor die jongens blijkt dit een gedenkwaardige gebeurtenis. Een fooi wordt beslist geweigerd. Benieuwd of ze morgen weer voor de deur staan.