Dag 9 Fromista - Sahagun 60 km
Vanochtend begon mijn dag goed. Ik had een leuk gesprek met een mede pelgrim. Een jolige tuinkabouter uit Schotland, die inmiddels met zijn (waarschijnlijk veel jongere) vriend in de buurt van Barcelona woonde. Ik merkte dat ik tijdens ons gesprek, zelf ook steeds Schotser ging klinken!
Maar na dit gesprek stapte ik op de fiets en dook ik weer de eenzame, eeuwige, droge en snikhete hoogvlaktes op. Gelukkig kwam ik rond drieën op de camping aan. Daar heb ik mijn hele garderobe in de was geflikkerd, want wat was dat een meurende bedoeling! Zelf heb ik ook een verfrissende duik genomen in het zwembad. Ik was daar lekker in aan het rond dobberen, toen opeens de badvrouw naast me kwam staan, om te vertellen dat ik wel een badmuts moest dragen. Ik keek om me heen en kwam tot de verbijsterende conclusie dat al mijn tientallen mede-zwemmers een badmuts droegen. Oeps! Gelukkig had zij er één voor me te leen en heb ik een paar uur lang rond gelopen met een glimmende zwarte hoes op mijn kodder. Seksie! Niet normaal!
Toen ik weer terug kwam bij mijn tentje en mezelf een drie kwartier durend tukje gunde overviel me opeens een heel depressief gevoel. Ik snapte opeens niet meer waarom ik deze reis aan het maken was. En waarom ik het mezelf aan doe om in mijn uppie op een camping met alleen maar vrolijke Spaanse families te gaan staan. Met een grafhumeur fietste ik 's avonds het stadje in, om nog even iets van de omgeving te zien en een fatsoenlijk avondmaaltje te scoren. Daar gebeurde iets heel bijzonders...
Ontroostbaar liep ik een klein winkeltje binnen en daar raakte ik aan de praat met de oude eigenaar. Hij bleek bijna vloeiend Engels te kunnen en gooide de ene na de andere wijsheid over het leven en het bereizen van de Camino eruit. Hij zei dat het er niet om gaat hoe je de reis maakt, te voet of op de fiets, maar om de reis die je met jezelf aangaat. Ook zei hij dat je er volledig achter moest staan, want anders zou het een grote lijdensweg kunnen worden, terwijl, mocht je er volledig voor open staan je verliefd zou kunnen worden op alle mensen die je onderweg ontmoet, de plaatsen waar je langskomt en de reis zelf.
We hebben nog een paar hilarische kiekjes genomen met een bos uien, een krop sla en een meloen en ik heb beloofd morgenochtend terug te komen voor mijn ontbijtje. Weer kreeg ik twee kleffe zoenen van een man op leeftijd, maar dit keer nam ik ze gretig in ontvangst.
Weer helemaal opgeladen en gelukkig, verliet ik het winkeltje. Wat is het toch mooi, dat dit soort kleine ervaringen zou belangrijk kunnen zijn!
Potverdorie, weer een nieuwe kwaliteit van jou ontdekt: je kunt schrijven. Er gebeurt zo veel in die kleine verhaaltjes. En ja, die kleine depressies horen er ook bij. Het moet natuurlijk wel een bedevaartstocht = boetedoening blijven; precies zoals die oude man je zei, naast al die andere waarheden. Ik rij met je mee via Google en zie dat het inderdaad allemaal saaie stukken zijn, veelal langs de grote weg. Dat herinner ik me er ook van. Maar dan komt daar Leon aan! Als dat tenminste op je route ligt. Ik moest er indertijd voor omrijden, maar volgens Google ligt het er wel op. Geniet van die stad met zijn kerk (gebrandschilderde ramen!) en fraaie pleinen (althans in mijn herinnering). Daar sliep ik voor het eerst in een refugio (in mijn herinnering sliep ik daar altijd, maar ik sliep ook vaker in mijn tentje, als ik mijn verslag teruglees)
BeantwoordenVerwijderenNog een dikke week volhouden, dan is je prestatie een feit! Heb je al enig idee op welke datum je in S. aankomt? Niet dat ik op het punt sta om naar S. af te reizen, maar ik twijfel toch een beetje. Als ik zou komen kan ik niet voor 2 september in S. zijn. Laat het via deze weg in een reactie even weten. Hou vol!
Hoe vaak zong je afgelopen weken tijdens onze fietstocht naar Marseille niet "Papaoutai". Keikhard, zo dat ik het goed kon horen. Nu ken ik het verhaal achter dit lied, dat inmiddels ook een hit in België en Nederland is. De zanger is een Brusselse jongen, waarvan de vader, afkomstig uit Ruanda, zich thuis nooit liet zien, terug ging en overleed in de slachting onder de Tutsi's. Dit liedje gaat over zijn vader, die hij eigenlijk nooit heeft gekend en luidt letterlijk: Papa waar ben je.
BeantwoordenVerwijderenDat zong je dus al die tijd. Het antwoord daarop had moeten luiden: "Hier,heel dichtbij,vlak voor je!!"