Dag 2 Saint-Jean-Pied-de-Port - Pamplona 87 km
Vanochtend ging mijn wekker veel te vroeg, namelijk om 6 uur, terwijl ik tot half 6 min of meer wakker gehouden werd door het lawaai van een feest naast de camping. Maar goed, ik had aan mijn vader beloofd dat ik vandaag heel vroeg op zou staan (het zou namelijk de zwaarste dag van de hele reis worden...), dus dat deed ik.
En het werd ook de zwaarste dag van de hele reis. De eerste 28,5 km moest ik namelijk onafgebroken klimmen... Er leek echt geen eind aan te komen. Na elke (haarspeld)bocht, kwam weer een bocht omhoog. Toen ik na 3 uur klimmen een jonge vent zag lopen met zijn fiets (waar heel veel minder bagage op zat), gaf ik het ook op en ben voor de eerste keer sinds bijna 2500 km afgestapt. We raakten al snel aan de praat, want ja, wat doen mensen die in nood verkeren een doodsangsten uitstaan... ze zoeken steun bij elkaar. Hij bleek 34 jaar te zijn. Hij woont met zijn vrouw Londen en had net ontslag genomen. Hij vertelde me nogal een zwaar jaar achter de rug te hebben en omdat nu alles al een tijdje goed ging, voelde hij ernstig de behoefte om 'iemand' te bedanken. Daarnaast probeert hij op deze manier geld op te halen voor vrouwen in West-Afrika die besneden zijn. 10 dagen geleden, kreeg hij opeens het plan om naar Santiago te gaan fietsen. Hij kocht een fiets en nu zit hij er op... Ach, zo kan het gaan in het leven...
We besloten op de top samen te lunchen en zijn sindsdien samen gebleven. Het was wel een behoorlijke kick toen bleek dat Nick (zo heet hij) me tijdens het klimmen niet bij kan houden, terwijl hij de eigenaar is van een afgetraind lijf, waar geen grammetje vet aan zit... Toch mooi om te zien, dat je conditie echt verbetert tijdens zo'n reis.
Toen we zeven uur later via een enorme, maar wel schitterende, omweg in Pamplona aankwamen, volgden we een Frans-Amerikaans stel, die we kort daarvoor waren tegengekomen, naar een goedkoop hostel. Ik kreeg een kamer met balkon, aan één van de smalle straatjes waar eens per jaar stoere idioten voor een kudde stieren uitrennen.
Na een lekker etentje met Nick, ben ik als een baksteen in slaap gevallen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten