Man met kater helpt me aan nieuwe remmen

Maandag 25 juli: Barhaug – Flekkefjord; 80 km

Na al dat gezwoeg van gisteren heb ik vanmorgen het rigoureuze besluit genomen alle overbodige bagage terug te sturen. Wat overbodig is, is natuurlijk een subjectieve kwestie. In mijn geval betreft dat alles wat ik tot nu toe niet of nog maar weinig gebruikt heb en nog wat meer. Aldus ging vanuit het postkantoor van Vanse een doos van bijna 9 kilo meurende troep (dit vooral vanwege de ook ingesloten sandalen die dus wel vaak gebruikt zijn) naar Rotjeknor. Laat degene die de doos opent vooral eerst een wasknijper op de neus zetten! Tenzij men het echte vakantiegevoel wil ervaren, want dan is de knijper niet nodig natuurlijk.
Enfin. De zomer in Noorwegen besloeg dit jaar twee dagen. Vanaf vandaag is het weer gaan regenen en niet zo’n beetje ook. De weersvoorspelling voor de komende 7 dagen is overzichtelijk: louter regen. Ach, het maakt me eigenlijk niets meer uit. Als je eenmaal “ in the flow”  bent is alle weer goed; come rain or come shine. Ik merk zelfs dat ik beter klim als er een mals buitje valt; lekker veel zuurstof in de lucht. Ik heb dat ook altijd bij het joggen, doe ik liever als het een beetje regent dan in de felle zon. Maar het kan aook allemaal aan het psychische effect liggen van het idee dat ik vanmorgen 8 kilo van de fiets hebt afgegooid. Het gaat allemaal een stuk soepeler terwijl de hellingen er andermaal niet om liegen.
Rond de middag stel ik vast dat mijn remmen langzamerhand helemaal versleten zijn, als ik de voorrem inknijp zit ik al helemaal tegen het stuur aan. Niet goed en niet veilig op al die hellingen. Terwijl ik daarover zit te peinzen komt bij een supermarkt een man tegenover me zitten dit met bibberende hand een biertje naar binnen werkt. “ try to get rid of my hangover”, zegt de naar blijkt zeeman Charles tegen me. Een hele gemoedelijke man die net ontslagen is met 70 anderen bij een reder. De schepen waar hij op vaart meren hier vlakbij aan, helemaal aan het eind van het Flekafjord. Hij informeert naar mijn tocht. Ik eg iets over de remmen. “ O, maar ik weet een fietsmaker hier 6 kilometer verder op. Kom ik rij je wel voor. Het drinkt zijn bier op steekt nog een sigaret op en rijdt me kuchend naar de fietsenmaker. Het is helaas wel weer 6 km terug maar wie maalt daar om. Prachtig toch hoe de eerste beste ontmoeting na mijn vaststelling dat de remmen “ op” zijn meteen soelaas biedt. Ik wil Charles een fooi geven voor zijn behulpzaamheid, maar hij weigert beslist. “ Trakteer maar een keer op een biertje als ik met een schip weer aankom in Rotterdam”.
Vandaag rijk ik ook door de eerste tunnel, ik zie er wel een hoop onderweg voor de grote verkeerswegen, maar wij rijden er telkens omheen (meestal wel via een enorme klim). Gelukkig is het ding maar 300 meter lang en goed verlicht. Ik monteer een rood lampje op mij tentzak achterop en blijf zoveel mogelijk midden op de weg rijden. Zo zijn de auto’s achter me verplicht achter me te blijven rijden. Weliswaar de brutaalste, maar ook de veiligste methode.
Op een prachtig gelegen camping kom ik een Duitse fietser tegen die net Via Oslo over de Haggarvida rechtstreeks hiernaar toe is komen rijden. Leeftijd 66 jaar. Vorig jaar naar de Noordkaap geweest. Kortom, het leven begint bij de 65.