Zaterdag 23 juli: Aros- Spangereid: 75 km.
Mijn eerste echte tocht in Noorwegen maak in onder ideale omstandigheden, een graad of 25 en de hele dag zon. Onder zulke omstandigheden is de zuid kust van Noorwegen in een woord: adembenemend. Denk daarbij aan grillige baaien met doorkijkjes naar de zee, staalblauw water met daarin her en der gele rotsen gestrooid, getooid met heldergroene dennen en loofbomen. Langs de oevers maar soms ook op de eilanden de mooiste, witgeschilderde houten huizen met rode daken. Alles spic en span; een verveloos huis heb ik niet zien gezien. Overal bloemen en gladgeschoren gazons tussen de rotspartijen. Grote auto’s voor de deur. Het gaat de Noren duidelijk naar den vleze. Of dat na enkele jaren lage olieprijs nog zo zal zijn weten we pas over enkele jaren.
De overweldigend aanwezige natuur en de lukrake manier waarop die prachtige huizen overal op de rotsen zijn neergezet maakt het bijna het landschap van een speelgoedtrein. Er zijn inderdaad veel overeenkomsten met Zwitserland, al zijn de meren hier vervangen door inhammen en zee panorama’s. Meren zijn er trouwens ook heel veel, op de meest verschillende hoogten. Op een gegeven moment reed ik pal langs een meer met enkele tientallen meters daaronder zicht op zee. Het zal duidelijk zijn dit was een prachtige dag, ook al heb ik op de tientallen hellingen van vaak meer dan 8 procent behoorlijk afgezien. Maar in zo’n omgeving neem je dat voor lief. Ik zit nu weer aan zo’n baai. In het felle late zonlicht zag ik de verte een kolossaal cruiseschip voorbij schuiven. Op de camping ben ik weer het enige tentje, net als gisteren en eergisteren. Fietsers onderweg heb ik vandaag welgeteld 4 gezien, 2 stellen. Het is dus, om met Ana Blaman te spreken, wel een eenzaam avontuur aan het worden. Ik zit er niet mee. Alleen: in dit tempo gaat Stavanger een week duren, Bergen nog een week. Of ik daarna de Hardanger Vida nog overkom; ik begin er een beetje aan te twijfelen; maarrrr, me zie weh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten