We hebben het Spaanse fruit zeer onheus bejegend

Vorig hebben we zo staan blauwbekken in Ronda, dat we besluiten er nog een keer naar toe te gaan, maar nu met onze jassen aan en daaronder een trui. En nu blijken we natuurlijk veel te warm ingepakt want het is een graad of 16 vandaag. Het licht is minder mooi dan de vorige keer, want de hele omgeving is gehuld in een dikke nevel die de hele dag niet meer verdwijnt. Net zoals de vorige keer blijken ook nu de palazzo’s gesloten of gerestaureerd te worden, kortom Ronda hult zich in een winterslaap. Een oud broodje met ham kost ineens ook 7 euro. Deze dag dreigt  enigszins in mineur te eindigen, ware het niet dat we een pad ontdekken dat ons de kloof van de Tajo in voert, waardoor we die enorm diepe, steile spelonk eens van heel dichtbij kunnen bekijken. Voorover hangend over een richel weet ik zelfs een deel van de diep weggestopte geheime mijn te fotograferen. Wat ze daar opduikelden of bewaarden zal voor ons een eeuwig geheim blijven, ik vind er in de Rough Guide en op Wikipedia niks over. Toch goed dat er ook in dit digitale tijdperk sommige dingen niet traceerbaar, geheimzinnig, verborgen blijven
Op de weg terug gaan we bij de Bielokjes eten. Ik kan het niet laten nog eventjes een omwegje te rijden langs ons appartement van het vorig jaar. Dat ligt er hoog boven Riviera nog even vredig bij. Maar dit jaar, zo maken we de balans op, was de zee bij ons huidige appartement toch indrukwekkender nabij en de fietswegen in de omgeving veel beter. De Bielokken trakteren ons op heerlijke rijst met kip en de zoetste aardbeien ter wereld. Ten onrechte hebben we die enorme Spaanse aardbeien de afgelopen weken laten liggen. We dachten dat het waterige ‘ wasserbomben’  waren. Geheel ten onrechte bleek dit vooroordeel tegenover deze eerlijke, uniek Spaanse winterkoninkjes. Alleen al om die reden moeten we volgende jaar weer terug.