Betoverd door de amandelbloesem

Zoals in Nederland de Ribes en Forsythia de lente aankondigen is dat in Spanje de amandelbloesem. Overal staan deze kleine boompjes met een paars/roze hoofdtooi op de hellingen van de Sierra Nevada. Op een gegeven moment zien we in het avondlijke strijklicht er enkele honderden bij elkaar staan; een onvergetelijk schouwspel dat we in onze lenzen opzuigen. Dat is het einde van een betoverende dag door de Alpajurras, een tocht op de hogere flanken van de hoogste berg van de Sierra, de Mulhacen. Hoewel tot op een kilometer of 10 dichtbij komen in het dorpje Trevelez krijgen we deze top of bergkam niet te zien, daarvoor liggen de wegen rondom net niet gunstig genoeg. In het dorpje Pampaneira, waar vrolijk gekleurde halsdoeken en vloerkleden buiten hangen hebben we allebei de indruk in een dorpje in de Andes terecht te zijn gekomen. Het zal aan de ruw afgewerkte nogal vierkante huizen liggen, heel afwijkend van wat we elders zien. Het zou me niks verbaasd hebben als we ergens een panfluit hadden gehoord. Maar niks, we zijn hier nog steeds in Zuid Spanje dat duidelijk in een winterslaap vertoeft, het aantal toeristisch uitziende types is op de vingers van twee handen te tellen. Of het moet het groepje dik ingepakte fietsers zijn dat we ergens achterop rijden; duidelijk een groep wielertoeristen die normaal nooit fietsen, want wie gaat er zo mal uitgedost op een fiets omhoog. Er zal veel geleden worden in het dat bonte gezelschap want de hellingen zijn hier heel lang en steil.
In Trevelez, de hoogste gelegen plek hier, is het serrano ham dat de klok slaat. Ik besluit een bordje te nemen maar krijg daar een kwak tuinbonen bovenop erbij. H’s maag keert zich om, zij heeft blijkbaar ooit een traumatische ervaring opgedaan met tuinbonen want gruwt er van. Ik vind het ook niet echt jumjum en de serrano ham zelf vind ik nogal vet. H. houdt het gewoon bij sla met tomaten. Die laatste dingen gaan waarschijnlijk schuil onder de lelijke voetbalvelden met vuilwit plastic die we in de kuststreek overal aantreffen. Onze kassen in het Westland zijn daarmee vergeleken fraaie villa’s. De kuststreken betalen uiterlijk een zware tol voor het wat vroeger oogsten van groenten die het in de warme zon enkele weken later ook wel gedaan zouden hebben. Maar dat zijn vandaag dan ook de enige dissonanten in een verder schitterend landschap.