Nerja op zondagavond is als Oost Souburg op maandagavond

De hele dag waait een stormachtige noordwester rond ons appartement. De zee vertoont meer schuimkoppen dan we tot nu toe rondom ons heen (ons zicht op de zee is bijna 180 graden) waar namen. In de middag verloopt mijn loopje tussen de schuifelende bejaarden op de boulevard al niet flitsend. Opnieuw doet mijn linkerkuit zich gevoelen. Tijdens het lopen heb ik mijn onderdanen de afgelopen jaren al op allerlei plaatsen horen protesteren maar mijn kuiten waren van enige vorm van rebellie tot op heden verschoond gebleven. Maar nu dus niet meer. Een beetje huppelend begeef ik mij weer huiswaarts . H. was sowieso bang in zee geblazen te worden en was zu hause geblieben. Na de hele middag op de flat gelanterfanterd te hebben (ik begin aardig op dreef te raken in de biografie van Hemingway en H. in de debuutroman van Griet op de Beeck) begeven we ons bij het vallen van de avond richting Nerja. Het is inmiddels op straat zowaar guur geworden en de Spanjaard heeft besloten thuis te blijven. Nerja is uitgestorven en In het enige gezellige restaurant zijn alle tafeltjes gereserveerd. Terwijl we nog wachten op het definitieve ‘ Completo’  horen we rondom ons Nederlands spreken. Zij die zich nog op pad hebben begeven zijn niet van Spaanse origine. Enfin, dan maar naar een ander restaurant. Dat blijkt een hel verlichte tent (het licht binnen is nergens zo fel als in Spanje) met een luid droevig blaffend hond buiten vanwege een baasje die besloten heeft zijn viervoeter anderhalf uur lang aan een terraspaal vast te leggen. Hoewel de tournedos met respectievelijk peper- en roquefortsaus echt mals is, kom de stemming er toch niet goed in. We lullen wat over vrienden en vriendinnen uit het verleden, maar ik heb weer eens ontzettende last van overhangende oogleden. Als ik mijn vingers niet als stokjes tegen mijn oogleden duw ben ik een soort Stevy Wonder zonder orgel. H. kijkt me wat meelijwekkend aan. Op mijn 66ste ben ik ineens wel een heel ouwe lul geworden. Dat realiseer ik me ook. We bestellen nog een ijsje dat regelrecht uit de diepvriezer komt en eerst 20 minuten moet ontdooien voordat je ook maar een lepeltje ingefrommeld krijgt. Enfin. We rekenen af en worden door drie obers de nacht in gebonjourd, die hadden ook duidelijk niks te doen vanavond. Thuis er gelukkig nog een volle fles.