A room with a view

Elke ochtend worden we gewerkt door de stemmen en de geluiden van de harde werkers beneden ons. Vandaag gaat de stortvloer er op. Het is een gaan en komen van draaiende betonmolens. Ik voel me soms een wel heel erge niksnut als ik, gezeten achter een vers croissantje en een kopje koffie, neerkijk op de voortploeterende Spaanse werklieden met hun helmen en lichtgevende helgroene jackjes. Mijn vorsende blik zien dingen die ik niet begrijp: nergens wordt er een leiding in de vloeren gelegd: gaan ze straks overal geulen in de muren staan slijpen om de bedrading in weg te werken? Waarom worden er in de legoblokken die de hele vloer bedekken her en  der ruimtes uitgespaard waar vervolgens wel ijzervlechtwerk overheen gaat en die vervolgens helemaal worden volgepompt met eerlijk Andalusische specie? Waarom dabberen mannen vrolijk over de inmiddels volgestorte vloer om nog overal ijzertjes in de bodem te pluggen waarna de talloze voetstappen in de verse blubber door een andere Spanjaard weer vlak moeten worden weggeveegd?  Vragen, vragen, vragen bij die slechts in een zwembroek geklede oudere heer die loom over de balkonleuning naar beneden staat te turen. Het is dat geen Spaans spreek, anders zou ik mijn aanwijzingen vanaf het balkon luidkeels over de werkplaats laten schallen. Nadat we wederom de boulevard met ónze voetstappen hebben bevuild (ik weer in de helgele loopschoenen, Hannah weer met de vervaarlijke Nordick Sticks) en uitvoerig hebben geterrasseerd in de warme zon (als we het thuisfront kunnen pesten zullen we het niet laten) gaan we mijn fietstocht van gisteren overdoen maar nu met de auto, waarbij H. om de 5 minuten moet roepen: "Maar Tjeu, heb je dat écht allemaal gefietst?".  Een heerlijk, lachwekkend tijdverdrijf waar ik maar geen genoeg van kan krijgen, elke vakantie weer. En H. speelt het spelletje altijd enthousiast weer mee, de ideale vrouw is ze toch!
Hoog in de bergen bezoeken we dit prachtige stadje: Compita, met dit keer plaatjes uit de nieuwe camera van H.

En als we terugkomen is het dak bijna klaar, alleen aan de rechterkant moet nog wat mortel bijgestort, zo kun je zien. Nog tot een uur of tien staan de werkers in het halfdonker te harken en glad te strijken. Morgen misschien een rustdag? In ieder geval óp naar de tweede verdieping. We gaan het allemaal meemaken. (de donkerte achter de gebouwen is de zee; dat uitzicht houden we de komende weken dus nog wel).