God helpt een handje mee

Mijn fietstocht omhoog en terug naar Competa (op ongeveer 1000 meter hoogte) verliep vandaag voorspoedig ondanks de koude wind die me tegemoet waaide op de bergflanken. Maar helemaal aan het eind van de afdaling terug, waarin ik een lang stuk in rechte lijn omlaag kan dalen gaat het toch bijna fout. Ik knal over een putdeksel en enkele seconden daarna loopt mijn voorband sissend leeg. Dat is niet prettig; met een vaartje van 40 km met een lege band snel af moeten remmen. Ik moet er niet aan denken wanneer zo iets gebeurt in een peletonnetje, een van de redenen waarom ik nooit graag in groepjes rijd. Maar ik hou mijn ros in bedwang en moet, alvorens aan de laatste kilometer naar huis te beginnen, toch nog eerst een bandje plakken.
Aan het eind van de middag rijden we nog een stuk de Sierra in om de volgens de Rough Guide schitterende Zafalaya-pas op te zoeken. Welnu, een mooiere pas heb ik zelden aanschouwd. Al een half uur rijden we door een dal omringd door bergen waarbij recht voor ons een soort U in de rotswand opdoemt. Naarmate we dichterbij komen (en alsmaar hoger) wordt die U door de late avondzon in een geelroze, fel licht gezet. God doet zijn uiterste best om dit tochtje tot een onvergetelijk schouwspel te maken. Als we door de U heen rijden zijn we meteen ook de provincie Malaga uit komen in een stadje dat er heel anders uit ziet. We rijden de provincie Granada binnen, duidelijk een ander gebied met een andere sfeer. Maar omdat het over een half uur donker zal zijn draaien we om en rijden weer terug door de U naar huis. God gaat nog even door met een showtje ten beste te geven en zet alle wolken in een oranje, later knalrode en uiteindelijk paarse gloed.