Mijn lief is jarig vandaag

Wie denkt dat op vrijdagavond in het bejaardenparadijs Torrox Costa de voetjes van de vloer gaan komt wederom bedrogen uit. Op de boulevard is het na zonsondergang net zo uitgestorven als anders. De bejaarden hebben zich in hun appartementen opgesloten en komen er pas morgen na negenen weer uit. Voor de restauranthouder van La Rompiente wordt het weer een zware avond. In zijn sfeervolle ambiance pal naast de trap die naar de  boulevard leidt, toch zo’n beetje de beste plek van Torrox, zijn wij voor de rest van de avond de enige gasten. Zo ver het oog rijkt gedekte tafeltjes, maar wij zijn en blijven de enigen die aanschuiven. Zo te horen klinkt dat heel deprimerend voor een verjaardagsvondje, maar dat is het allerminst. De vrouwelijke kelner en de kok sloven zich de hele avond uit om dit etentje tot iets onvergetelijks te maken en ze slagen daar helemaal in. Het begint al met de garnalen in een knoflooksaus met hele hete pepers die als manna op de tong wegsmelten. Het geheel wordt afgeblust met een witte wijn uit Alzuz (?) met een hint naar tropische vruchten als ananas en papaya. Vervolgens gaan we allebei aan de zeebaars die bij nader inzien Dorade blijkt (misschien is Dorade wel een ander woord voor zeebaars). Twee joekels van vissen verschijnen op onze borden die mals als boter zijn, vergezeld van – naar believen – allerlei soorten olijfolie. Want voor een gewone fles olijfdrab doen ze het in Spanje niet. De wat pittige olijfolie uit Cordoba is mijn favoriet, H. gaat meer voor de wat mildere drambugueta (of iets dergelijks, in ben de precieze naam vergeten). De kok kom speciaal uit de keuken om te vertellen hoe hij de vis heef klaargemaakt om meteen maar een gerecht voor de komende weken te presenteren: een tournedos met een saus gemaakt van jus met kruiden en port. Hoewel we al danig verzadigd zijn krijg ik ter plekke opnieuw honger. Dat duurt niet lang want daar komt de kruimige appeltaart en voor H. Bulgaarse yoghurt met honing en walnoten voorbij om af te ronden met een Cappuccino met een hoofdletter C. De kelner blijkt een Italiaanse die pet ongeluk in Spanje verzeild is geraakt en dus een heuse barista. Zij onthult dat tien jaar geleden ook in Italië een kop koffie nog gewoon een kop koffie was voordat er allerlei nuffige soorten op de markt kwamen. Als we naar buiten wandelen hebben we het idee bij het stel vrienden op bezoek te zijn geweest. Gelukkig is er een lift en hoeven we niet zelf de trappen op naar de zesde verdieping.