onbehoorlijke gedachten in het Centre Pompidou te Malaga

We bezoeken wederom een dependance van het Centre Pompidou, gelegen op de prachtige nieuwe boulevard van Malaga aan de havenkant; duidelijk de place to be (de ‘ Lugar para Estar’ ) voor de Malaganen. Na Metz heeft nu ook Malaga een in vergelijking met Metz zeer bescheiden dependance. Binnen een zeer beperkte tentoonstelling met allemaal werk uit de opslagplaatsen van Parijs. We zien een interessante verzameling zelfportretten: Kees van Dongen als opperhoofd op een Zuiderzee-eiland, Marc Chagall als een zon boven Parijs, Francis Bacon die zijn naam eer aandoet door zij hoofd af te beelden als een uitgebeende ham, enz. enz. Overal ontwaren we sprekende hoofden op eieren tegen het plafond op in de hoek van de zaal op de vodden van een clochard. We zien Willem de Kooning, altijd weer intrigerend met zijn op het eerste gezicht achteloos neergestreken kleurvlakken. Ik vind de afdeling waar naakte vrouwen hun lichaam gebruiken als medium om te protesteren tegen alle vormen van lijden die vrouwen wordt aangedaan, prikkelend. Maar dat mag natuurlijk niet. Bij een naakte vrouw die zichzelf staat te pijnigen door met een hoelahoep van prikkeldraad te draaien moet ik me natuurlijk bewust zijn van het lijden van Das Weib. Maar ik denk: best een lekker w/lijf. Helemaal fout dus. Ik heb wel vaker de indruk dat vrouwen die in de kunsten hun lichaam als protestfetisj gebruiken behoorlijk dubbele boodschappen uitzenden. Enfin, daarna is het tapa’s eten geblazen in de het oude centrum van Malaga. En dan gaan we de onder een lichtkoepel liggende hoofdstraat van het avondlijke Malaga op. Daar is het carnaval. Carnaval in Malaga, mwah…. Het lijkt, zo hebben wij vanavond met eigen ogen kunnen waarnemen, niet veel meer dan kinder- en middelbare schoolcarnaval, kindertjes mogen met confetti strooien in de hoofdstraat en overal lopen beschaafd verklede schoolmeiden rond. Het als voetbalteam aangeklede stel meiden dat met schelle scheidsrechterfluitjes door de stad loopt is het muzikaalste dat we gezien of gehoord hebben. Nergens een orkest, of het moet het gebulder van het “ Op Losse Groeven” – podium zijn aan het eind van de hoofdstraat. Maar misschien zijn we op de verkeerde dag in Malaga en is dit nog maar de opmaat voor wat nog komen gaat. We houden u op de hoogte. u