Lekker gluren naar lelijke Schotten

Rustdag in Glasgow

Terwijl iedereen in de stad nog op één oor ligt, het is per slot zaterdag, trek ik met een flauw zonnetje (het schijnt overal te regenen in Britannië, een popfestival is helemaal weggehoost, maar waar ik ben is het droog en schijnt nogal eens de zon) langs de oevers van de Clyde. Zelfs nu op zaterdagmorgen zijn ze druk bezig de bestrating aan te leggen. In de buurt van de splinternieuwe boogbrug zijn ze de verkeerslichten aan het instellen; ik ben dus een van de eerste bezoekers van dit nieuwe gebied, ontwikkeld op de plaats waar vroeger de docks waren. Alleen de gigantische bouwkraan die er blijft staan, passend de Titanicgenaamd, doet er nog aan denken. Het ding was in staat om kant en klaar gebouwde schepen zo van de oever in de Clyde te tillen. Verder liggen rondom deze kraan en de brug allerlei splinternieuwe bouwsels die ook Glasgow moeten meenemen naar de 21ste eeuw. Ik vind het niet allemaal even fraai, soms erg tijdsbepaald. Over 20 jaar vinden ze aan die bouwsels niks meer aan vrees ik. Enfin, hier wat indrukken:

Dit ligt allemaal in het westelijk deel van Glasgow. Ik loop in de nog steeds stille stad terug naar het centrum en ga op zoek naar het gebouw van de Glasgow School of Arts. Daar zijn alle architecten opgeleid die het aanzien van Glasgow in de afgelopen anderhalve eeuw bepaald hebben. Ik blijf staan bij een heel bijzonder gebouw dat van Charles Rennie Mackintosch blijkt te zijn. Ik heb nog nooit van die man gehoord maar een stel uit Nederland praten me snel bij. De vrouw van het echtpaar blijkt te werken bij de stedenbouwkundige dienst van de gemeente Noord Holland en weet het een en ander. Mackintosch is een aanhanger van de Arts and Crafts Movement, de stroming die zoveel organische lijnen en natuurlijke motieven in haar ontwerpen stopt. Gaudi en Berlage hebben er ook wel wat weg van. Opvallend aan alle deze architecten is dat ze niet alleen het uiterlijk van een gebouw maar ook alles in het interieur ontwierpen, tot de stoelen en de lampekapjes toe. Helaas is het door Mackintosch ontworpen gebouw juist vorige maand uitgebrand. Dat verklaart waarom dat het er zo desolaat en uitgewoond uit ziet en er een groot hek omheen staat. Maar de hand van de meester is in nog steeds zichtbaar.

Gelukkig heeft de school ook nog een nieuwe gebouw dat er pal tegenover staat. Daarin wordt ik verder ingelicht aan de hand van een tentoonstelling over de invloed van deze school op de stad.

In ga vervolgens naar de Gallery voor Modern Art, waar werkelijk prachtige dingen te zien zijn. Vooral een aantal schilderijen met gestyleerde vrouwenbeelden van een zekere Moyna Flannigan blijven me bij. Het is kortom een esthetisch dagje in het alsmaar bewolkter wordende G. Ik bezoek het enorme station, ook al zo'n overblijfsel uit het eind van de 19e eeuw (ziehier de buitenkant). Ik vind dit gedrocht uitgesproken Duits ogen. Zouden ze dat ook op die school ontwikkeld hebben?

Terwijl ik een baguette zit te happen ga ik eens lekker naar al die mensen zitten kijken. Laat ik het maar eerlijk toegeven, de Schotten zijn lelijker dan de gemiddelde sterveling; het is helaas niet anders. Zonder uitzondering bleek en veel zijn er nogal dik.
Op mijn wandeling door de stad kom ik naast allerlei hypermoderne giganische warenhuizen ook een rommelig winkeltje in electronica tegen waar ik eindelijk het kleine dingetje aantref dat het mogelijk maakt foto's aan mijn relaas toe te voegen. Omdat te vieren heb ik er bij deze aflevering extra veel bij gedaan.