En ik zal en moet in een wagonnetje plaats nemen

(dit verhaal is per ongeluk omgewisseld met etappe 3)
etappe 4, Winchester - Stonehenge 61 km, gemiddelde 15,8 , aantal geklommen meters: 654.

Vanmorgen nog even staan buurten met mijn Oostenrijkse buurman, die nu alweer 4 maanden onderweg is. Naast zijn voorliefde voor Engelse tuinen (hij is geen tuinier, wat dan wel blijft ongewis), heeft hij een voorkeur voor wegen langs de kust, ook als die via rotsen scherp omhoog en omlaag gaan. Zo heeft hij, gestart vanuit Ierland de hele zuidkust van Ierland, de zuidkust van Wales en de hele omtrek van Lands End gereden. Hij wordt lyrisch van de beschrijving van de landschappen die hij aanschouwde en weet op een volgeschreven kaart nog precies aan te geven waar dat allemaal was. Je hebt altijd baas boven baas.

Ik slaag er gedurende de 60 km 100 % in om parallelwegen te vinden aan de, volgens de GPS, ideale route; die gaat weer onverminderd langs vierbaanswegen met voortrazend verkeer. Toch eens contact opnemen met meneer GPS over zijn idiote verwijzingen. Een tourfietser is daarin identiek aan een autorijder! Daarom vandaag veel mooie landelijke wegen door het welbekende groene Engelse landschap. Wat mij opvalt is dat geen enkele Engelse stad bij de invalswegen wordt ontsierd door die spuuglelijke industriegebieden, zoals in Frankrijk, Italië en Spanje altijd wel het geval is. De Engelsen weten die gebieden mooi te verstoppen.

Stonehenge zie ik al vanaf de verte liggen. Als ik er aankom is de controleur stomverbaasd dat ik er ben gekomen zonder kaartje. Er is maar een toegangsweg, anderhalve kilometer lang, waar de toeristen met bussen en door landrovers getrokken wagonnetjes worden aangedragen. Maar ik kom over die grindweg over de heuvel zeg ik. Maar daar komt nooit iemand langs, zegt ze. Toch moet ik van haar eerst een kaartje gaan kopen, anderhalve kilometer terug over de officiële weg, om me daarna, na betaald te hebben me toch als Jan Lul te laten vervoeren in zo'n wagonnetje, net zoals iedereen, zoals het hoort. De stenen van Stonehenge zijn indrukwekkend, zoals ze daar al staan vanaf dik 2000 voor Christus.

Niemand weet precies hoe ze die stenen daar gekregen hebben, laat staan hoe ze op een aantal daarvan nog eens even grote en zware leggers hebben getild. Eigenlijk moet je dat monument aanschouwen met een prachtige avondzon,  maar ja a) het is pas middag en b) het is grijs.En koud, een schrale noorderwind blaast tussen de stenen door en over de golvende rand die al duizenden jaren rondom de stenen cirkel heen ligt, als een dichtgeslibte slotgracht.

Een camping vind ik 6 kilometer verder.Gelukkig hebben ze in de campwinkel broodjes en verpakte ham. Is weer eens wat anders dan pils met pinda's als diner, zoals gister