Engels is soms net Koeterwaals

Etappe 11 Scorton (onder Lancaster) naar camping aan het meer van Windesmere in de buurt van Ambleside: 81 km, 1196 hoogtemeters
Wát een klimdag! Eén keer moest ik er af, maar dat was een kwestie van verkeerd schakelen, de andere keren kwam ik telkens boven, maar wel in een ongelooflijk langzaam tempo. Regelmatig rijdt me een racefietser voorbij die bewonderend zijn duim opsteekt of iets vriendelijks roept. Ik ben de slak van Brittanië, de schildpad van Schotland, de slome slungel uit Slapland. Ik beschouw me bergopwaarts steeds meer als een soort wandelaar. Ik heb mijn rugzak alleen niet op mijn rug maar op een tweewieler hangen. Bergop ga ik niet veel sneller dan een wandelaar, 5 á 6 kilometer per uur. Maar je weet dat na elke klim er weer een heerlijke afdaling wacht. Als ik dát maar voortdurend voor ogen houdt, dan valt het allemaal wel mee. Maar als ik net al vanavond rondom het meer van Windermere wel 10 kleine klimmetjes achter elkaar moet doen, voordat ik een camping bereik zonder internet dan wordt het me toch te gortig en ben ik behoorlijk chagrijnig. Het mooie van zo'n fietsvakantie alleen is dat je niemand hebt om op te mopperen, dus het gaat vanzelf weer over.
Al met al ben ik wel midden in het Lake District geraakt, voor mijzelf toch het eerste gebied waarbij ik denk, ik ga het misschien wel halen. De grens met Schotland is niet ver meer; de Hadrians Wall. De hele dag heb ik vanaf de hoge flanken van het Bowland reservaat de bergen van het Lake District al vaagjes en vervolgens steeds duidelijker zien liggen.

Het Lake District waar ik ooit met Jurriaan te voet en per bus doorheen ben getrokken nadat onze beide fietsen gestolen waren. Ik bindt nu elke nacht mijn fiets met een stevige ketting aan een object vast. Vanavond aan een picnictafel, al realiseer ik me dat een dief die een kruiskopschroevedraaier bij zich heeft die tafel vrij snel uit elkaar heeft geschroefd en dan mijn fiets met ketting er nog aan vast, kan meenemen. Zo is het de vorige keer immers ook gegaan, de fietsen werden damals met ketting en al  gewoon meegenomen.
Eigenlijk voor het eerst dat ik vandaag met niemand een praatje gemaakt heb. O ja toch, ik heb in Kendal  aan een oudere dame, die naast mij op een bankje in het centrum zat, mijn zak met overgebleven kleine worstenbroodjes kado gedaan. Ik kon er echt geen 10 op ( bij de Iceland (de Engelse Lidl) kun je ze alleen in die grote verpakkingen krijgen). Ze begon tegen met te praten in een slang Engels waar ik niks van verstond. Ik zei dat ze tegen me "high english" moest praten. Maar ze kwekte rustig door, ik zei alleen maar Yes en Amen.