I'm fixing a hole

Etappe 10: Frodham - (vlak onder) Lancaster, 90 km. gemiddelde 17 km, hoogtemeters te verwaarlozen.

Vandaag een makkelijke fietsdag, vrijwel alles is vlak (nou ja, een enkel hellinkje hou je natuurlijk altijd wel). Ik fiets in het stedelijk gebied tussen Liverpool, Manchester en Lancaster; dicht tegen de oostkust aan die ik overigens (nog) niet te zien krijg. Ik rij op gewijde grond, want ik steek op een gegeven moment via een imposante stalen brug de Mersey River over.

Ik kan het niet nalaten keihard "Needels and Pins (uh)" van de Searchers te zingen. Hier is het allemaal begonnen, de Mersey beat, de Britisch wave, The Beatles! Dat is trouwens toch een aparte ervaring; als je zo dagen achtereen op de fiets zit, schieten spontaan allerlei toch niet voor de hand liggende nummers in mijn hoofd, zoals "I' m Fixing a hole ( when the day comes in, I stop my mind from wandering....)" (Sergeant Pepper) of Wait (till I come back to your side, please forget the tears we cried)" of  "You won't see me"(net als de vorige afkomstig van "Rubber Soul") of "Martha my dear" (witte dubbel lp). Wie de diepere samenhang tussen deze alsmaar door mijn hoofd spelende melodieën kan aangeven mag het zeggen.
Ik zit de hele dag in stedelijk gebied, maar je moet dat ruim opvatten, de buitenwijken van Engelse steden zijn ruim aangelegd met prachtige landschapsparken en veel gazons. Soms staan de woningen (vrijwel allemaal daterend van vlak na de oorlog) er wat plompverloren tussen. Maar van de bekende grijze somberheid is niets te bespeuren. Misschien komt dat doordat ik nu al dagen onder een vrijwel blauwe lucht rij, ik heb de weerengeltjes voortdurend op mijn schouders dansen.
Bij een stoplicht wordt ik vanaf een omhekt grasveld met tuinmeubelen met allemaal zichtbaar minder gefortuneerde Engelsen uitgenodigd om een biertje te komen drinken. Ik stap af en blijk terecht gekomen te zijn in de Workers Social Club van Preston. Hier gaat mijn vakbondshart toch weer een beetje kloppen. Hier zitten duidelijk de minder bedeelden toch allemaal maar gezellig bij elkaar in de zon bier te drinken. Ik hou het bij een colaatje (tijdens het fietsen ben ik de rechtschapenheid zelve) en ben het middelpunt van een vrolijk gezelschap. Na een half uurtje wordt ik door iedereen uitgezwaaid. Tegen half vijf tref ik een prachtige camping met alle voorzieningen. In de bar wordt continu muziek uit de sixties gedraaid zoals
Waterloo Sunset van de Kinks en .... inderdaad: Needels en Pins (uh) van de Searchers. Hier klinkt die muziek in de streek waar hij vandaan komt nog beter dan anders.