Een slim apparaatje dat toch heel dom blijkt

Etappe 1: Harwich - Kelvedon Hatch, 103,1 km. 641 meter geklommen. gem snelheid, 17,5 km,
Een gps (zeg maar een tomtom) op je fiets is een mooie uitvinding, maar het is tegelijkertijd ook een heel dom ding. Zo heb ik mijn routes (voor de kenners: ik moet eigenlijk zeggen: sporen of tracks) uitgezet met als criteria: toerfiets en recreatief. Nu zou je toch denken dat alleen de mooiste groene wegen door een stil landschap worden voorgeschoteld. Niets daarvan. Het apparaat leidt mij telkens naar levensgevaarlijke A wegen; grote verkeerswegen waar grote stromen auto's en vrachtwagens met 100 km per uur langs je heen zoeven. Bij een benzinepomp heb ik even geïnformeerd of ik eigenlijk wel op die wegen mag komen met mijn fiets. Niemand toetert overigens. Dat blijkt te kloppen. Want 'ja hoor', aldus de pompbediende.' Als het geen M-way, een motorway is, mag een fiets er ook op'. Ja, dat is dus lekker zo. Dat domme apparaat zegt: je mag er op, dus gá je er op, die weg is voor een toerfietser immers de snelste weg tussen twee punten. Na zo'n 10 km over zo'n weg heb ik de eerste de beste afslag genomen. De door de GPS aangegeven route is nu alleen nog maar een richtsnoer dat ik probeer in beeld te houden. Ik kies echter voor de rustiger (nou ja, rustig zijn die ook niet) wegen die min of meer parallel lopen. Dat laatste moet je dan wel ruim opvatten, want zo precies valt dat vaak niet te fietsen. Na een tijdje krijg ik deze methode onder de knie en kan ik nu gelukkig op rustiger wegen terecht. Het is behoorlijk heuvelachtig, zonder dat het ergens echt steil wordt. Maar het centrum van Londen moet ik nog een dagje laten wachten. Ik zit nu op het randje van de buitengewesten van Londen, in het plaatsje met de prachtige naam Kelvedon Hatch.