Eenzaam op de camping, maar wel met een geniale douche

Etappe 12: Ambleside - Dalston (vlak onder Carlisle): 89,3 km, gemiddelde 15,5 km per uur, hoogtemeters: 1214 (een record tot nu toe)
Voor het eerst schrijf ik dit verhaal in mijn tentje met het zachte getik van een druilerig regenbuitje van een paar uur op mijn tentdak. Voor het eerst in 14 dagen; het werd tijd, we zitten toch in Engeland nietwaar.
De aantal geklommen meters tonen het al aan, vandaag ruim een kilometer de hoogte in gegaan (dat wil dus niet zeggen dat ik nu op een kilometer hoogte zit; volgens deze methode worden alle geklommen meters loodrecht omhoog bij elkaar opgeteld. Je kunt dus ook op zeeniveau eindigen en toch een kilometer  geklommen hebben onderweg). Daaronder een aantal heel steile jongens van 12 en 14 procent. Maar ik heb ze allemaal kunnen nemen. Wat is dát een goed besluit geweest om nog net voor het vertrek een kleinste voorblad van 22 tandjes op te laten zetten. Dat tandwiel heb ik vandaag permanent nodig gehad. Maar het laatste stuk , richting Carlisle, ging zoevend naar beneden met het grote voorblad van 52 tandjes. Overigens ga ik nooit harder dan maximaal 45 km per uur naar beneden. Ik zie nog steeds Rob voor me, de fietser waarmee ik twee jaar geleden naar Italië ging. Bij hem kwam in een afdaling een van zijn voortassen tussen zijn spaken. Met één luide knal lagen alle spaken uit zijn wiel. Hijzelf kon met een jukbeenfractuur naar het ziekenhuis in Verona. Dat beeld laat me nooit los en zorgt ervoor dat ik behoedzaam blijf tijdens de afdaling, ook al heb ik een veel steviger set met voortassen dan hij indertijd op zijn fietsje had.
In de ochtend ging het vanuit Ambleside al meteen 200 meter bergopwaarts. Toch heb ik van die lange beklimmingen liever dan voortdurend op en af. Op een lange klim kun je lekker in een bepaalde cadans komen en hoef je niet voortdurend te schakelen. Helaas was het zicht slecht, het was de hele dag nevelig, dus van het beloofde uitzicht op het meer van Windermere heb ik niks gezien. Het tweede meer, het door een stuwdam gevormde Thirlmeer, dat ik vandaag langs kwam, was heel stil. Het is ooit aangelegd om de stad Manchester, 100 mijl verder naar het zuiden gelegen, van vers drinkwater te voorzien. Ondanks protesten indertijd van de lokale bevolking is het plan toch doorgegaan en is de eerste steen van de dam gelegd in 1860.

Voordat ik uit Ambleside vertrok draaide ze daar in een koffieshop het nummer: "The same old scene" van Roxy Music. Zoek dat nummer eens op op Spotify en luister er met je ogen dicht naar. Denk dan aan de steile rotsen waarlangs ik glij met aan de ander kant het doodstille grijze meer omgeven met allerlei soorten varens; de toppen van de heuvels omhangen met nevels. Dit is prachtig, daarvoor ben ik naar Britannië gekomen. En dan is het helemaal niet erg dat het grijs weer is. nee dat is juist het meest passende weer bij deze 'old scene'.
Later, als ik van een veel te drukke en daardoor gevaarlijke weg af wil, moet ik behoorlijk bergopwaarts om een alternatieve weg naar Carlisle te vinden. Mijn GPS geeft aan dat het alleen nog maar bergafwaarts gaat, maar ziet dan wel even een lange  helling van 12 % over het hoofd. Ook een GPS blijkt niet onfeilbaar. Maar zoals gezegd, ik neem ze allemaal; in een slakkegangetje, dat wel.
De mensen die ik spreek hebben allemaal al een behoorlijk Schotse tongval (voorzover ik daar kijk op heb) maar zijn allemaal heel vriendelijk. Als je even stil staat wil iedereen je de weg wijzen. Maar dat hoeft niet , want ik heb een GPS!
In Dalston staat er, net als ik denk om te gaan stoppen, een bordje caravancamp. Maar een tentje mag ook. Met nog wat bouwvakkers die hier een tijdelijk onderkomen hebben ben ik  de enige campeerder. Maar de douches die ze hier hebben, zijn wel heel modern. Je moet één keer met je arm langs de muur zwaaien en dan begint er meteen een heerlijk straal warm water te vallen, net zo lang totdat je de plaats onder douche verlaat. Dan stop het ding vanzelf. Geniaal. Nooit eerder gezien.