Waar zouden we zijn zonder Basecamp (en fel gekleurd schoeisel)?

Wederom een stralende dag. Terwijl de weerberichten uit Nederland (maar ook noord Spanje) pakken met sneeuw laten zien blijft het hier lenteweer, zij het dat de koude wind ook ons doet herinneren aan wat ten noorden van de bergrug langs de Middellandse Zee allemaal mis is. Ik doe onder een staalblauwe hemel weer mijn loopje langs het strand maar besluit bij thuiskomst dat er maar eens nieuwe sportschoenen gekocht moeten worden; mijn hakken beginnen aardig af te slijten na 2 jaar intensief gebruik. Een reden te meer om boodschappen te gaan doen in Malaga; ik moet ook hoognodig weer eens aan een lange fietsbroek met 'helpjes' terwijl ook een regenjackje nu eindelijk wel eens bij de wielergarderobe mag komen. Als ik dat dan allemaal heb kan ik morgen eindelijk eens mijn eerste wielermeters gaan maken. Ineens realiseer ik me dat ik op mijn laptop nog steeds Basecamp niet heb geïnstalleerd. Voor een niet-GPSrijder zegt dat niks, maar als je eenmaal aan de GPS verslaafd bent is dat rampzalig. En zo zit ik, terwijl het buiten prachtig weer is, toch weer uren binnen te ploeteren op het downloaden van software en kaarten van Zuid Spanje. En dan moet ik ook nog eens enkele routes maken en op mijn GPS plaatsen. U begrijpt dat het leven van een fietser tegenwoordig geen sinecure meer is.Vroeger trapte je maar een eind weg, tegenwoordig moet je een halve programmeur zijn voordat je een meter kunt gaan rijden. In Malaga slagen we snel bij El Corte Inglès en ook nog eens met fikse korting. Mijn schoenen hebben een kleur waarvan je op de loop gaat; daar moet ik dus vanzelf veel sneller door gaan rennen.