Hoe het kaartenhuis inzakte

De harde werkelijkheid; we hebben heden, halverwege 'House of Cards', moeten afhaken. We kunnen er allebei geen touw meer aan vastknopen na 19 afleveringen. Er is iets mis met de ondertitelingstechniek, waardoor een kwart van de ondertitels een fractie van een tiende seconde in beeld blijft en wegflitst. Het aantal te behandelen wetsontwerpen, handelsverdragen en intriges daaromtrent neemt hand over hand toe. Journalisten graven steeds dieper in dossiers waarbij we de namen van betrokkenen niet meer uit elkaar kunnen houden, enz. enz. Kortom, we hebben besloten de serie stop te zetten en het thuis nog eens opnieuw te proberen. Het voelt net als halverwege een beklimming om te draaien en lafjes weer naar beneden te suizen, maar het is niet anders.
Maar voordat het zo ver was hadden we in de middag een genoeglijk samenzijn met de 'Bielokjes' in hun tijdelijke woonoord Torremolinos en dan hebben we het de eveneens deze kant uitgevlogen Middelburgers Wilma en Ron. Met enigszins lange tanden zette Ron zich aan het verorberen van de door ons fel bepleitte boquerellos waarbij alleen al het idee dat je die dingen met huid en staart in één keer naar binnen werkt hem zichtbaar tegen de borst stuitte. Wilma zorgde voor de tortilla's, H. voor de sla en Ron's aandeel bestond uit enkele fors uit de kluiten gewassen sardienenen; al met al een genoeglijke middag met uitzicht op de woelige baren van Torremolinos. Hieronder een deel van het gezelschap voor een mississippi-achtige radvaartuig dat op mysterieuze wijze ooit in de haven van T. terecht is gekomen.