Onze geheugens werken nog identiek!

Hoe lang beklijven herinneringen? Vandaag dachten we, tesamen met de Bielokjes, een nieuwe route uitgezet te hebben. Naar Antequera en een bergachtig nationaal park, genaamd El Torcal. Toen we de pannekoekenstapelachtige steenformatie's zagen riepen H. en ik in koor: hier zijn we eerder geweest.

Alleen toen in een dikke mist waarbij we niet verder konden kijken dan 100 meter. Vandaar dat we de tocht ernaartoe door een weids panorama niet hadden kunnen thuisbrengen. En toen we enkele uren later vanaf een plateau met daarop een fort richting de witte huisjes van Antequera keken, wisten we weer: hier zijn we eerder geweest.

Gek toch hoe sommige plekken wel herkend worden, andere (zoals de blik op Antequera vanaf de aanrijweg), niet. En hoe grappig ook dat we de kreet: hier zijn we eerder geweest, allebei op precies hetzelfde moment slaakten.

Onze geheugens werken (nog) precies hetzelfde; dus deze test hebben de bijna 65-jarige en 60-jarige met glans doorstaan Voor Ron en Wilma was het allemaal nieuw, met die kanttekening dat Ron vanuit zichzelf nooit naar zo'n gestapelde steenmassa zou zijn gereden, aldus Wilma. En naar kerken gaat'ie ook niet: kortom alles van steen hoeft voor Ron niet. Nou, dan kun je meteen een hoop wegstrepen! Het maakt een vakantie wel overzichtelijk!
Het fort dat boven Antequera uit torent hebben we op ons gemak, zonder Ron, doorgewandeld. Vooral het verhaal van de islamitische prinses die verliefd werd op een christelijke gevangene maakt veel indruk. De prinses bevrijdde haar geliefde en samen vluchtten ze naar een in de verte gelegen, hoekige rortsformatie. Daar werden ze achtervolgd door de cipiers en de familie van de prinses die een dergelijke relatie niet konden velen. Er bleef de geliefden slechts één uitweg over. Hand in hand stortten zij zich, voor eeuwig verbonden, van de rots. Kijk, om dat soort verhalen zitten we verlegen! Niet "mee", Ron!
Tot slot, H. en ik, die graag afgeven op Hollanders die in Torremolinos een gehaktbal bij 'Broodje van Kootje' gaan eten, wisten niet hoe snel we ons naar bodega "Het Kleine Hollandsche Huysje" moesten begeven om daar een bord friet met kipsaté weg te werken.