Brokeback Mountain

We besluiten de route die ik vandaag met de fiets ga doen (een lus in het bergland boven Torremolinos) per auto 'voor te rijden'. We rijden daarvoor naar Mijas, een vriendelijk, wit dorp, dat hoog tegen de bergwand aangeplakt ligt als een roofdierennest. Vanuit het dorp gaat een weg stijl omhoog; ik weet wat me straks in het  begin te wachten staat. Vervolgens op en neer over de flanken van de bergrug die parallel loopt aan de kust. Een niet al te best wegdek, maar gelukkig geen losse steentjes. Met een klimmetje komen we aan de andere kant waarna we een fantastisch uitzicht hebben op het bergland naar het noorden; de vuilwitte bergen rondom Ronda, waar we enkele dagen geleden waren, zien we van hieraf ook liggen. Vervolgens golft de inmiddels voortreffelijke weg in een rustige afdaling die de gehele bergkam aan de achterkant beslaat totdat we in de wirwar van Torremolinos terecht komen. Langzaam rijden we met de auto over de drukke hoofdstraat, aan weerszijden omringd met palmen, totdat de weg om hoog weer inslaan maar daarbij verkeerd terecht komen in een van de vele nieuwbouwwijken die de afgelopen jaren tegen de berghelling zijn aangebouwd. Terug moeten we weer totdat we uiteindelijk de steile weg terug naar Mijas vinden. Het is me nu al duidelijk dat het venijn vandaag helemaal in het begin en in de staart zal zitten.
Drie uur later doe ik dezelfde helling, maar nu op de fiets. Het zijn niet zozeer mijn bovenbenen die dienst weigeren als wel mijn rug., Ik weet nu pas de betekenis van Brokeback Mountain'': "gebroken ruggenberg". Dat is deze berg vandaag voor mij. Het venijnige is dat je op een gegeven moment een rotonde passeert waar met levensgrote 3-d letters 'Mijas' op staat; een vorm van PR waaraan elke plaats zich hier schuldig maakt. 'Marbella' staat zelfs als een soort van Middeleeuwse poort over de breedt van een vierbaansweg weg gebouwd. Maar goed, als je denkt dat je er dan bent, heb je het goed mis. Er volgt nog een steile weg vol haarspelden naar boven; waarbij mijn rug zo opspeelt dat ik niet anders kan dan even stilstaan. Een wandelaar wandelt me pesterig voorbij; ik voel me een loser eerste klas.Kruipend doe ik de laatste kilometer voordat H. mij opwacht met sportdrankjes en een sjokolade doughnut. Wat een lieverd is het toch. Maar dat ik vlak voor mijn 65ste nu toch echt het einde van een tijdperk voel naderen is onloochenbaar.

 Blik van Mijas naar beneden. Hieronder een blik op Mijas zelf.