Ooit besloot Onze Lieve Heer op een Spaanse berg met een schep (je bent per slot van rekening schepper of niet!) een stapel kalkzand weg te schuiven. Wat overbleef was een scherp afgetekende rand van waaruit je een prachtig uitzicht had over het aldus gevormde dal. Na enkele eeuwen regenen sleten in de kalkwand enkele dunne stroompjes uit. En zo troont vanaf de 12 e eeuw, toen de islamieten deze plek ontdekten, hoog op de rand, Ronda, met 'nomen est omen', een uitzicht in de rondte. Dat uitgesleten stroompje loopt precies tussen het oude en nieuwe gedeelte van Ronda.
Om van de ene naar de andere kant te komen moest een 'nieuwe brug' gebouwd worden die de hoogte heeft van twee forse kerktorens. Op het dak bovenop die torens loop je dan van de ene naar de andere kant. Zo zie dat er dus uit:
Ondertussen was het vandaag gemeen koud. Uit het noorden woei een wind die over heel Spanje sneeuw en vorst is komen brengen. Toen we, om in Ronda te komen, over een bergtop reden, lag daar inderdaad her en der wat sneeuw. In onze overmoed hebben we alleen dunne zomerjasjes meegenomen; dus we hebben de hele dag lopen blauwbekken.
Gelukkig hadden ze in een café in het oude Ronda heerlijke sjokolademelk. Dus niks geen sangria of zo deze vakantie! Vanavond maar eens kijken of we met spullen van hier erwtensoep kunnen maken. Naar de Unox rookworst kunnen we in ieder geval fluiten. Dat zal wel een salchicha worden. Tot slot nog een portret van H., peinzend over de canyon. (En voor de techneuten: om te laten zien dat ik met mijn nieuwe toestel eindelijk eens kan pielen met de scherpte-diepte verhouding).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten