65: één keer ongegeneerd terugkijken

65 jaar! Eén keer ongegeneerd terugblikken.65 jaar geleden, op de kop af, werd in de Rembrandtstraat te Breda uit gemeenschap van een gedesilussioneerde, uit Indië teruggekeerde militair en zijn geliefde Tonnie Reijnders ("Rijntje") het eerste kindeke geboren, luisterend naar de doopnamen Mathias Lodevicus. Gedesillusioneerd was de Indië-ganger, omdat hij vanwege struma was afgekeurd voor een loopbaan in militaire dienst. Eeuwig zou hij bij defensie blijven werken als 'burger'. Nu hij zijn militaire loopbaan was misgelopen zou zijn zoon, opgroeiend in de KMA-stad Breda, het tot officier moeten schoppen. Daarom ging zoonlief, hoewel van eenvoudige komaf, naar het elitaire Onze Lieve Vrouwe Lyceum, waar de Bredase elite zijn kindertjes naar toe stuurde. Onze boy schopte het niet verder dan HBS/A, maar was wel de enige van zijn vriendenkring die de middelbare school in één keer afmaakte. Een jaar vroeger dan de rest vervoegde onze Brabantse slungel in zijn zondagse pak (eis van moeder) zich bij een opleidingsinstituut, in mijn geval de kunstacademie in Amsterdam (mind you, het is 1968, half Amsterdam slaapt op de dam). Afgewezen. Een maand daarvoor was onze Tjeu ook al afgewezen voor de journalistenopleiding waar zich voor de 90 beschikbare plaatsen 300 belangstellenden hadden aangemeld. Op de vraag welke weekbladen hij las wist ons Brabantse joch niet meer te noemen dan De Panorama en de Revue, daar waar hij natuurlijk Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer had moeten zeggen. Maar die bladen hadden onze jongeling nog nimmer bereikt in mei 1968 (Parijs brandt, onze Tjeu ook, maar dan vanwege de mooie meisjes van het Mencia de Mendozalyceum, de vrouwelijke tegenhanger van de manneschool OLVL). Het zal duidelijk zijn dat de oude wens van Tjeu's vader, om zijn zoon als kadet naar de KMA te zien gaan, al helemaal niet meer im frage was in die turbulente tijd.Tjeu mocht alleen naar Tilburg, want in die stad woonde moeder's zus, Tante Cor, en die wist nog wel een hospita te vinden. Daarna volgden linkse jaren met studentenrevoltes, de Karl Marx universiteit, het eerste optreden van Bram en Freek voor 30 man in studententheater Posjet, vele liefdes, drank, een psychische inzinking en aan het eind nog een papiertje ook (een sociologendiploma dat ik op dezelfde dag ben kwijtgeraakt en nooit meer terug heb gevonden. Werkgevers hebben mijn drs.titel altijd op mijn woord geloofd). In 1975 en 1976 weigerde ik niet, zoals zovelen om mij heen, militaire dienst in te gaan, maar vond ik juist dat ik mee moest helpen 'als VVDM-er de krijgsmacht van binnen uit te hollen'. Anderhalf jaar was ik actief met het beuken (= lid maken) van dienstplichtigen wier belangstelling niet verder ging dan bier zuipen en lekkere wijven. Voorwaar een uitstekende training op het vakbondswerk dat ik van binnenuit zou leren kennen. Ondertussen stapte ik ook nog in het huwelijksbootje met José.
Een baan was snel gevonden bij Dagblad de Stem, alwaar ik de hoofdredacteur imponeerde met een ingewikkeld verhaal over de monetaire slang (ik was inmiddels een verwoed Volkskrantlezer). Anderhalf jaar heb ik het uitgehouden tussen uitgebluste redacteuren op de redactie binnen/buitenland die zelden of nooit zelf een verhaal schreven maar aan de hand van afgescheurde telexrollen ANP verhalen aan elkaar plakten. Buiten de redactie-uren om schreef  honderden verhalen in eigen tijd zonder een cent extra beloning. Het minimumloon kreeg ik als afgestudeerde academicus, aangevuld tot een passend loon vanuit de Wet Werkloosheidsvoorziening. Kom daar eens om tegenwoordig!
Een baan als vakbondsbestuurder, toevallig was er in Zeeland een vacature, lag meer op mijn weg. 25 jaar lang haalde ik regelmatig de pagina's van de PZC met standpunten van de FNV waarvan men zich in Zeeland terdege rekenschap diende te geven. Ondertussen werd tesamen met Wilma (van José ben ik gescheiden in 1981) een gezin gesticht (het duurde wel een jaar of 5 voordat de o.o. (= onbegrepen onvruchtbaarheid) alsnog werd omgezet in enkele koene borelinkskes. Daar kwamen ze met regelmatige tussenpoos van anderhalf jaar achter elkaar: Jur, Nien, Jas en Roos. In mijn vakbondsbolide reed ik 's avonds de provincie in om overal het woord van Wim Kok te verkondigen. Zijn ster rees, dus die van mij ook. In 1997 resulteerde dat in een aanzoek aan mijn adres om lijsttrekker van de PvdA in Middelburg te worden. "De stomste beslissing die ik ooit had kunnen nemen", aldus eega Wilma. Drie jaar en vele affaires en moties van wantrouwen later kon ik haar gelijk alleen maar beamen. Wethouder af durfde ik me in Zeeland nergens meer met goed fatsoen te vertonen en verkastte, althans wat werk betreft, naar het veilig ver weg gelegen Rotterdam. Daar ging ik werken bij de Rotterdamse Kunststichting. Vergeleken met de tropenjaren in de Middelburgse politiek was de Rotterdamse culturele wereld een eitje. 9 jaren reisde ik dagelijks heen en weer tussen Middelburg en Rotterdam. Het huwelijk werd er niet  beter op. In 2005 trok ik enkele maanden in in een caravan op de camping in Middelburg. Ik ontmoette Hanneke met wie ik tot op de dag van vandaag gelukkig gelat ben. Vanaf 2009 is Rotterdam mijn woonplaats geworden maar Middelburg is nooit ver weg gebleven. Met Wilma heb ik het bijgelegd en zelfs José woont in hetzelfde wijkje. Alle exen keurig en overzichtelijk bij elkaar in de buurt. Met de kinderen heb ik geweldig leuk contact; met Jur maakte ik vele reizen, oa. de Route 66 en naar China. Met Nina ging ik 6 weken op de fiets naar Marseille. Jasmijn doet het fantastich als boerin in wording en op dit moment woont Roos bij me in Rotterdam; we hebben het heel gezellig met zijn tweetjes daar.
Men zegt dat mensen pas na hun 50ste echt gelukkig worden. Ik ben - met een korte periode in Tilburg toen ik het helemaal niet meer zag zitten met die vage studie sociologie - en met uitzondering van de periodes met de echtscheidingsperikelen, eigenlijk altijd gelukkig geweest. Maar de laatste jaren met H. zijn ook zo ongelooflijk relaxed. Het klopt dus wel wat men zegt over de 50 plussers. En als ik zie hoe we hier nu in Spanje leven als God in Frankrijk, dan kan ik alleen maar zeggen: alles wat ik tot mijn 65ste aangereikt heb gekregen, pakken ze me niet meer af.
En ondertussen stapt H. ook op deze dag vrolijk voort!

En ikzelf had het ook naar mijn zin: