Second city visit. Hoe is het om na 9 jaar weer op precies dezelfde plaatsen terug te keren, als waar wij als verliefd stel stonden en zaten. We beleefden het gisteravond en vooral vandaag in een van de mooiste steden ter wereld: . Zowel tussen ons als in de stad is weinig veranderd. Alleen rondom de tabaksfabriek uit de 16e eeuw liggen nieuwe plavuizen en het op het Plaza Espana worden momenteel de versleten azuleos (keramieke tegels) vervangen door nieuwe. Het is nog steeds een fantastische plek, dat Spaanse paviljoen uit de wereldtentoonstelling van 1929: een gigantisch halfrond plein, omzoomd door een van de grootste bouwwerken ter wereld, waarin elke Spaanse gemeente een met glazuren tegels belegde eigen plek heeft gekregen. Zeker in de zon waarbij de temperatuur vanmiddag opliep tot 21 graden is het er verrukkelijk toeven. In hoeveel historische films heeft dit plein inmiddels niet een plek gehad? En toch is het pas in de jaren 20 van de vorige eeuw, dus nog geen eeuw geleden gebouwd.
De kathedraal in de binnenstad is hors categorie. Zelden zo'n fraai afgewerkt bouwwerk, opgetrokken in allerlei stijlen, aanschouwd. Maar dan hebben we het nog niet gehad over al die smalle straatjes in de binnenstad, gebouwd om de zon weg te houden. Op elke hoek staat een kerk, wat dat betreft doet het ook wel een beetje denken aan Venetië, maar dan zonder water.Tot diep in de nacht is de stad druk zoals we gisteravond hebben gemerkt. Overal bomvolle terrassen en pleinen, op vrijdagavond lijkt het in de zachte avondlucht alsof de zomer hier alweer begonnen is op 20 februari!
In een stampvol café bekijken wij een stiergevecht op een groot tv-scherm. Als je tegen al dat bloed kunt dat tijdens de
corrida uit de stier stroomt is het een intrigerend schouwspel, We zien hoe de super macho toreador de stier tot op het allerlaatst blijft uitdagen, waarbij hij telkens maar enkel centimeters van de dreigende horens van het dolle beest vandaan blijft. Dat de Partij van de Dieren er maar niet van hoort dat wij zeker een half uur geboeid hebben zitten kijken.
In de ochtend bezoeken we een bouwwerk dat er 9 geleden nog niet stond, de Setas de Sevilla (seta = paddestoel). Het bouwwerk is nauwelijks te omschrijven en detoneert op alle mogelijke manieren met de omgeving. Maar hoe langer we er naar kijken, hoe mooier, beter nog, hoe meer bijzonder dat we het vinden.
We ontmoeten aan het eind van de middag een oudere, Amerikaanse dame, Ann uit Seatle. Ze is net 'bevrijd' van kennissen die de hele dag maar liepen te jakkeren' en vindt het heerlijk om nu op haar gemak in haar eentje rond te dwalen. We zitten in het front van het Spaanse paviljoen uit 1929 honderduit te kletsen, Als toefje slagroom op de taart komen we op de terugweg midden in een zuid Amerikaans carnaval terecht; hier de Colombiaanse delegatie. En daarna de Bolviaanse.
Maar dan is het toch echt tijd om de 275 kilometer lange terugweg te aanvaarden. Met een bijna legen tank weten we in het donker in de buurt van Torremolinos nog een pomp te vinden. Pffff, het was weer eens kantje boord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten