Voor het eerst zonder tom-tom: herrie in de wagen

Vakantiemoe? Voor eenieder die in Nederland in het zweet des aanschijns zijn of haar brood verdient is dit een affront. En toch hebben we er vandaag een beetje last van. Ik doe mijn loopje zoals gewoonlijk langs de kust en haal zelfs zonder pauze voor het eerste de tien kilometer weer. I'm ready for the quarter marathon of Rotterdam; ook al is die pas half april. Ik voel me na afloop ook helemaal niet moe, dat was de eerste dagen wel anders; zie er de verhalen en de foto van een uitgebluste man maar op na. Komt het misschien ook door mijn blitse nieuwe kleurtjes? Het heeft er alle schijn van dat het met een nieuw pakje harder gaat.

Vanmiddag besluiten we na lang dralen er toch nog even met de auto op uit te trekken. We raken verdwaald in het achterland van de Costa del Sol, hoog in de heuvels. Het besluit om nu eens zonder tom-tom te reizen blijkt niet geslaagd, binnen de kortste keren is onze kaartlezeres de weg helemaal kwijt: ouderwets gekanker in de auto; hadden we deze vakantie nog niet gehad.
Maar uiteindelijk vinden we de weg naar een klein meertje toch nog en genieten op een heel bochtige weg in de groen, blauwe heuvels van het vallende avondlicht.

In het donker rijden we over het mij inmiddels bekende fietstraject terug waarbij H. vindt dat ik telkens veel te hard op de rotondes afsnel. Het is nog maar de vraag of we morgen, op H's verjaardag, naar Sevilla afreizen.