Dag 3. Waarop ik een lafaard blijk

Vandaag heb ik ongelooflijk gesmokkeld. Het komt allemaal door mijn GPS is mijn smoes. Vanmorgen ben ik al om zeven uur vertrokken; het zou wel eens een hete, lange dag kunnen gaan worden. Ik moet immers doo het gbied met de inheilspellende naam: " Peak District' , het volgens de kaart zeer heuvelachtige, om niet te zeggen, bergachtige gebied tussen Leeds en Manchester.
 s cohtend ervaar ik al de merkwaardige manier waarop een door Google samengestelde fietsroute werkt. Stukken normale asfaltweg worden doodleuk afgewisseld met bospaadjes waar je alleen met een hakmes doorheen kunt of wandelpaadjes met de breedte van een fietsband. MIjn blote fietsbenen moeten een weg banen door struiken brandnetels of doornige bramenstruiken. Dus wat staat mij te wachten in dat bergachtige gebied? De Googlecomputer heeft geen enkel mededogen met de fietser. Elke recht doorgaande streep op de kaart is een fietsweg. Bovendien heb ik zonder het in de gaten te hebben, ergens een nieuwe eindbestemmingingevoerd, een zogenaamde waypoint. Mijn GPS geeft na ongeveer 50 kilomter an dat ik mijn eindpunt bereikt heb, zo maar midden in
engeland! IK blijk inmiddels behoorlijk van mijn oorspronkelijk geplande route afgedwaald te zijn. Dit alles bij elkaar doet ineens het volgende ondeugende plannetje op komen. IK ben juist een bordje gepaseerd waarop staat dat een stationnetje niet ver meer is.Als ik aan iemand de weg vraag blijkt dat stationnetje slechts op een steenworp afstand. En zo zit ik nog geen half uur later heel comfortabel met mijn fiets in een trein op weg naar Leeds en vervolgens door naar Liverpool. Ondertussen kijk ik voortdurend naar buiten en aanschouw een lange rij voorbij trekkende bergen waar ik vandaag met geen mogelijkheid doorheen gekomen zou zijn Om drie uur sta ik opgelucht op het station van een station in Liverpool zuid. Nog geen uur later sta ik oog in oog met de Mersey River waar ik een cola drink in het Fab Four caf'e met - yes indeed-  Beatlemuziek op de speakers. Laat ik nu ook nog eens pal tegenover het bootje zitten dat een keer uur naar de overkant vaart.
daar bevindt zich ergen 10 kilometer verder een camping. Op die boot vraag ik aan en van de matrozen waar ergens de boot naar Ierland ligt; die zou zich ook aan de overkant moeten bevinden . Hij wijst een witte boot in de verte. Dat is hem. Hij vaart niet op maandag, maar als je wil zou je vanavond nog meekunnen, aldus de matroos.Hij vertrekt pas om 10 uur in de avond. Razendsnel wijzig ik wederom mijn plannen. NIet naar de camping maar vanavond nog de boot naar Ierland! Een uitgebreid bezoek aan Liverpool moet daar dan maar aan op geofferd worden. In een kebabzaak raak ik in gesprek met de vriendelijke Izmed achter de bar. We kletsen honderduit, over immigranten en de brexit, ik heb nu toch tijd genoeg! Hij waardeert het gesprek zodanig dat ik niets hoef te betalen voor de veel te grote wrap met schapenvlees, cola en een ijsje toe. You are my friend zegt Izmed en geeft me een vettige hand.Hij komt zelfs in de deuropening staan om me uit te zwaaien. Ik heb mijn eerste vriend gemaakt deze vakantie!
ruim op tijd kom ik bij de boot. Ik kan inderdaad nog mee, als ik bereid ben op een bank te slapen.
geen probleem; ik heb immers een luchtbedje en slaapzak bij me.  Rond tienen varen we de avond uit.Met een uitgebreide blik op de langzaam wegschuivende merkwaardige skyline van Liverpool; het pompeuze stadhuis tussen tamelijk lelijke nieuwerwetse torenflats; aangelicht door een kermis op de boulevard. Ondertussen ben ik helemaal vergeten naar de finale van het WK te kijken. Ik ben al helemaal in een andere wereld terecht gekomfn.