Dag 7: De dazer werkt!

Alweer een week onderweg.

En de eerste 500 km reed ik vandaag onder de wielen vandaan. En ook heb ik voor het eerst mijn dazer gebruikt; een apparaatje dat ik al jaren ongebruikt aan mijn fiets heb hangen voor het geval dat. Dat geval betekent: als er een grote hond op me af komt. De dazer stoot een hele hoge toon, voor ons niet hoorbaar, maar honden schijnen ervoor op de loop te gaan. Vandaag stoven bij een boerderij twee behoorlijk  grote honden op me af. Ik bracht mijn dazer in stelling en: ja hoor, ze maakten onmiddellijk rechtsomkeer! Kijk dat geeft de bange burger toch weer moed. Eerder probeerde ik het apparaat al een keer stiekem uit op een klein keeshondje. Dat beest gaf geen sjoegen; een hond moet natuurlijk niet doof zijn. Dat zal die overjarige keeshond dus wel geweest zijn.
Het was weer behoorlijk heuvel op heuvle af vandaag; maar alles went. Bovendien pakte ik een enkele keer een min of meer parallel lopende grotere weg; wel af en toe wat voorbij razende auto's, maar aanzienlijk beter wegdek en, nog belangrijker, aanzienlijk minder geaccidenteerd. Dat ga ik dus af en toe doen; effe een stukje rustige autoweg pakken als het me te gortig wordt.
IK kwam voorbij een prachtig gelegen landhuis, Florence Court, dat, hoewel nog niet Noord Ierland gelegen, toch tot een van de mooiste Georgean Style houses van Ierland gerekend wordt, ergens in de 17e eeuw gebouwd door de gravan van Enniskillen; een stad waar ik het eerste kasteeltje op mijn reis tegenkwam.

Toen ik probeerde mee te glippen met een aantal bezoekers en een foto wilde maken werd ik door de gids op barse wijze de deur gewezen; ik hoorde helemaal niet bij het gezelschap en had niet voor de rondleiding betaald. Betrapt als een kleine jongen, klom ik weer op mijn zwaar beladen fiets op weg naar de grens.
Aldaar aangekomen was er voor mij in de herberg geen plaats. Ook niet in Belcoo net over de grens (of toch nog niet in Noord Ierland; ik weet het echt niet, de brexit heeft in ieder  geval nog niet tot prikkeldraad of een trumpiaanse Mexicomuur geleid). Dus bivakeer ik vanavond maar in het met EU aangelegde natuurpark; als EU burger heb ik daar toch wel recht op. Die smoes hou ik vanavond paraat als onverhoeds de grenspolitie bij me aanklopt; een tentje in de grensstreek is immers geen sinecure deze bange dagen.