Dag 2: Alles blijft hier hetzelfde

We zijn er zo gewend aan geraakt: overal gratis wifi, overal (nou ja, bijna overal) bereik. Nee, kom dan in Engeland. Dat verkeert grotendeels nog in de 20ste eeuw. In veel pubs is er geen internet; als het er wel is moet er hevig aan de router gerammeld worden; zonder resultaat. Dat zijn taferelen die we bij ons al sinds 10 jaar niet meer zien. En als er al bereik is kent niemand zijn wachtwoord. Nou ja, het was  dus een hele toer om deze verhalen in de lucht te krijgen.
Niet alleen op wifigebied lopen ze hier achter. De wegen, vooral in de stad, zijn bar slecht. De huizen doen ouderwets aan (het lijkt of men met bouwen gestopt is in 1956 of daaromtrent); steden lopen vol weirdo's; winkels ogen of ze sinds 1960 niet meer van uiterlijjk zijn veranderd. Een uitzondering wil ik maken voor de belettering. Engelsen hebben iets met letters. Zelfs de meest onooglijke zaak prijst zijn naam en waren aan met uitzonderlijk mooit vorm gegeven, strakke letters. Dat viel mij als kind al op toen ik   een verhuiswagentje als Dinky Toy kreeg met daarop: Removals. In van die mooie stoere letters.
De pubs die ik onderweg aan doe zijn ook al eeuwen hetzelfde: een public bar en een bar voor de mooie eetkamer. Overl gordijntjes met rouches, en overal de aankondiging dat op zaterda of zondag de pubquiz plaats vindt. Wie denkt dat het woord ' gezelligheid'   een typisch Nederlands begrip aanduidt heeft het fout. Elke Engelse pub is ' gezellig'; geen Nederlandse kroeg kan daaraan tippen.
De weg is lang en heet. Auot's razen in volle vaart langs me heen. Zo'n op Google Maps door de computer bedachte fietsroute is geen feest. Even nog twee dagen doorbijten.