Dat is even slikken als ik in alle vroegte de haven van Belfast binnen vaar: overal tamelijk hoge bergen, Belfast er slordig tegenaan gekwakt. Het is nog koud, in mijn bloesje voelt het heel koud aan. Welkom in Ierland, althans Noord Ierland. Om acht uur rij ik Belfast al binnen; nog uitgestorven op deze maandagaochtend, een mooie gelegenheid om op mijn gemak door het centrum heen te peddelen. Lege winkelstraten en dan ineens staat het enorme stadhuis voor mijn neus. Een ietwat kleinere versie van St. Paul's Cathedral. Moet dat nou in een stad van indertijd 200.000 inwoners; dit is Londen toch niet? Maar ja, zullen de Britten gedacht hebben in 1906; wel even een statement maken richting die verrekte Ieren. Nou, dat is dan gelukt, zeg. Een backpackershotel heb ik met mijn GPS zo gevonden. Dat werkt gelukkig wel; campings blijken er op de GPS kaart van Engeland en Ierland niet voor te komen. De dichtstbij zijnde, een camping municipal, ligt op 450 kilometer afstand aan de Noord Franse kust en eentje in De Panne! Maar goed, het hostel is prima. Meteen maar op zoek naar de ' murals' in Belfast west. Ik blijk toch een doeltreffende toerist; nog geen half uur later sta ik ergens in west Belfast oog in oog met muurschilderingen in het Ierse stadsdeel; ik laat er enkele zien.
van de protestantse Britten:
Terugkerende thema's: de opofferingen van vele nobele en helfhaftige Ieren tegen de malafide Britse overheersers. Door de tamelijk armoedige straten op zoek naar de Protestantse wijken. Ik kom er vanzelf, niet nadat ik eerste een door het stadsbestuur van Belfast alles verbindende ernorme metalen globe gepasseeerd te zijn. In de Britse wijken veel meer vlaggen en muurschilderijen met als gemeenschappelijk thema: het heldhaftige leger en corps van politie dat standhield tegen de perfide IRA.
De oude bibliotheek van Belfast heeft toevallig net een tentoonstelling van affiches uit de tijd van The Troubles. Die pak ik meteen ook maar mee. Opvallend is dat er een grote groep jongeren was die voor geen van beide partijen koos maar juist demonstreerde voor verbetering van de mensenrechten van iedereen, tegen discriminatie en voor ' meer huizen voor iedereen'. Dat er een derde, niet in de val van tegenstelling opererende groep was, is mij indertijd ontgaan; een zinvolle tentoonstelling dus.
van de protestantse Britten:
die waren laf en niet heldhaftig, en kwamen dus niet in de krant.
BeantwoordenVerwijderenZowel de eenzame fietser als de derde groep zijn voor mij helden.
VerwijderenBen benieuwd wat de Ieren van de Brexit vinden.
Eergister sprak ik een bejaarde Brit voor het pompeuze stadhuis van Belfast. Die noemde zijn eigen bevolking compleet crazy om voor de breekt te stemmen. Als de brexit verkeerd uitpakt kunnen de rellen in dit gebied weer zo oplaaien!
BeantwoordenVerwijderen