Dag 17: van Kenmare naar Skibbereen; Opa roffelt met zijn wandelstok

Van de weersvoorspellingen komt niets uit, het is weer prachtig weer vandaag. Eerst ga ik weer de bergen in, nu via een weg met steile afgrond die zo in de Pyrenneen (hoe schijf je dat eigenlijk?) had kunnen liggen. Hoe desolater en kaler de bergwegen, hoe meer ik in mijn element ben. In het boekje stond het laatste stuk aangeduid met 8 %. Nou dan weet de echte klimmer wel wat dat betekent. Moeiteloos klom ik naar boven, slechts de laatste 200 meter (hetberuchte kuifje) moest ik in zijn allerkleinste verzet doen. Wat niet wil zeggen dat ik niet heb zitten stoempen al die kilometers om hoog; maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Helemaal op de top stond een beeld met Jezus aan het kruis. Dan weet je dat niets je deze dag nog zal overkomen. Eenmaal over die berg (waar ik opvallend veel fietsers met bepakking de andere kant zie op komen; veel gezwaai naar elkaar, soms zelfs een opbeurend woord) over een erbarmelijk wegdek naar beneden. De vegetatie verandert en oogt zuidelijker, maar misschien is het ook maar een gedachte en komt het door het mooie weer.

Maar ook het gidsje zegt dat dat dit de regio is waar de gegoede Ierse klasse op vakantie ging. Ik kom aan de kust inderdaad enkele enorme hotels tegen, duidelijk uit een andere tijd. Na nog een forse klim uit het badplaatsje  Bantry begin aan de laatste twee ' vingertjes'  van de schiereilanden in het zuiden. Vroeger dan ik dacht kom ik aan in de meest zuidelijke plaats van deze hele toer, Skibbereen. De camping ligt nu eens vlak bij, dus ' s avonds kan ik weer eens naar een pub met live music, deze keer een echte bard die liederen zingt die door de hele kroeg worden meegezongen. Ook opa in de hoek brengt een aantal liederen, zichzelf tikken begeleidend met zijn wandelstok. In een fish en chipstentje moet ik de weg terug vragen; ik ben helemaal verdwaald in Skibbereen.