Yves Saint Laurent geeft me een stevige duim omhoog

Na al die door religieuze invloeden en machthebbers bepaalde gebouwen is het een verademing vandaag enkele plaatsen te bezoeken waar het nu eens primair gaat om de schoonheid van het bestaan. Zo is het stadsmuseum van Marrakech gehuisvest in een oude villa die behoorde aan  de eerste Marokkaanse ambassadeur in Frankrijk. Alleen al de gigantische koperen kroonlamp, die een diameter heeft van zeker zes meter, is een bezoek waard.

Vooral de verzameling vazen en borden  uit Fez mag er ook zijn. Maar bovenal is het toch het huis zelf, dat vanwege zijn seculiere herkomst nu eens heel anders oogt dan alles dat we hiervoor zagen. In de wandschilderingen op de deuren ontdekken we zelfs voor het eerst figuren die gebaseerd zijn op bloemen en planten. Ook zien we er werk van hedendaagse Marokkaanse kunstenaars die met hun westerse collega’s kunnen wedijveren en geen boodschap meer hebben aan het Islamtische verbod op het afbeelden van personen en dieren. Het is duidelijk dat in dit museum een moderne levensopvatting rondwaart. Datzelfde hadden we ook al gezien in het museum voor hedendaagse kunst in Fez. Het gaat misschien langzaam, maar ook in Marokko gaat het de goede kant op.

Tussen de bedrijven door komen we langs paleismuren waarbij ooievaars zich als paleiswachten om de vijftig meter hebben genesteld in hun karakteristieke reuzenesten.  Een nest hoog op een toren blijkt dus helemaal niet nodig, gewoon op een muur is ook al voldoende.

Terwijl we in een restaurantje het zoveelste glaasje thee achterover slaan valt iemand flauw. Binnen de kortste keren ontstaat in de nauwe souk een file van wandelaars en brommertjes. In tegenstelling tot Fez en Meknès mogen in Marrakech brommertjes wel door de souk rijden. Je moet voortdurend oppassen niet van je sokken gereden te worden. Hun blauwe walm vult de souk voortdurend. Er zouden voor de lol hier eens fijnstofmetingen gedaan moeten blijkt dat vanwege eerdere terroristische aanslagen in Casablanca en Marrakech het toerisme daaronder nog te lijden heeft. Ok, er valt er af en toe eens eentje flauw of er gaat er af en toe eens eentje aan de racekak (ik hedenochtend), maar dat is het dan wel. Ook de voedsel- en warenautoriteit zou hier eens een kijkje moeten komen nemen. In de gauwigheid sla ik aan het tellen en stel vast dat één op de vier passanten in deze souk een toerist is.

We vervolgen onze cultuurmissie naar een ander museum, nu een prachtig fotomuseum met foto’s van Marokko gemaakt tussen 1870 en 1950.  Opvallend is dat de foto’s gemaakt tot pakweg 1920 alleen uit Tanger komen. Marokko was tot dan het strijdtoneel van elkaar bevechtende stammen, waarin een westerling zich niet waagde. Terwijl de blik op de oriënt van Turkije tot aan Algerije steeds wijder werd door vele reizen gemaakt door Europeanen, bleef de noord westhoek van Afrika voor iedereen uit de oude wereld verborgen.

We snuiven nog meer cultuur, maar dan horticultuur, in de Majorelle jardin, genoemd naar een Franse schilder die deze tuinen  tussen 1920 en 1930 aanlegde. Bomen, planten en cactussen uit werkelijk de hele wereld zijn door hem hier bijeengebracht. Het gaf het toch al bijzondere geheel nog eens extra cachet door grote bloempotten, prieeltjes en vijvers uit te voeren in kobaltblauw, volgens eigen zeggen de kleur van Franse overals. Pierre’s blauwe truitje blijkt wonderwel te passen bij deze kleur en die van de werkelijk waanzinnig bloeiende bougainvilles.

Yves Saint Laurent werd de volgend eigenaar. Na zijn overlijden werd zijn as over deze tuin uitgestrooid. Midden in de tuin staat dan ook een gedenkteken voor de Franse couturier. Er is een klein museumpje waarin affiches  tentoongesteld worden die hij als nieuwjaarskaart jaarlijks een vrienden en bekende stuurde, altijd gebaseerd op het woord “Love”, Yves bleek ook een oude hippie.

Ondertussen geef ik mijn enige overgebleven briefje van 20 euro ergens uit als een briefje van 20 dirham (= 2 euro), zodat ik de Marokkaanse economie andermaal een forse stimulans heb gegeven. Vanuit de hemel zag ik Yves Saint Laurent mij een stevige like geven.