Pierre staat op wacht bij een dode koning

Gisteren liet Rabat zich van zijn sombere, maar vandaag, op deze zonnige zondag, van zijn zonnigste zijde zien. Het verbaast ons al meteen hoe stil het vanmorgen in de medina is, gezien vanaf het dak van het hotel. Het lijkt wel zondag. En het ís zondag, net zoals bij ons. Dat de Arabieren de zondag op vrijdag vieren gaat in ieder geval voor de Marokkanen niet op. We lopen naar de Kasbah des Oudaïas, helemaal het noordoostelijke puntje van Rabat, helemaal ommuurd met een kasteelmuur die zo uit Spanje lijkt te zijn weggeplukt. Niet vreemd, want daarachter gaat onder meer een Andalusische kasteeltuin schuil. Verderop treffen we in dit kleine ommuurde stadsdeel  allemaal eender blauwwit geschilderde huisjes met daarin de meest prachtige deuren (net zoals trouwens in de medina). In dit kleine ommuurde stadje trokken enkele honderden gezinnen zich terug toen van de oorspronkelijke stad van 100.000 inwoners door allerlei pirateninvallen en veldslagen vrijwel niets meer over was. We hebben het dan over ongeveer 1700. De kasbah ga je binnen via een poort die wat mij betreft zijns gelijke niet heeft. Prachtig hardstenen vlechtwerk. Aan de andere kant komen we uit op een terras dat een geweldig uitzicht geeft op de rivier, genaamd “de vader van de reflectie” die hier in de oceaan uitmondt. Na weer zo’n overheerlijk potje mintthee, dat nimmer gaat vervelen, koersen we richting de oevers van de “Vader” die aan de ene kant een boulevard met vrolijke terrassen heeft met heel veel spelende kinderen en wandelende stelletjes en aan de andere kant een ultra moderne wijk die in elke west europese hoofdstad niet zou misstaan. We kijken hier uit op het sjiekste woonblok van heel Marokko, met jachthaven en al. Even verder roetsjt een snelweg met een sierlijk boog over de “Vader”. Het is duidelijk, hier presenteert zich het Marokko van de 21^ste eeuw. Niet zo gek, want tegenover deze wijk ligt de Hassan toren, en pal daarachter het mausoleum van de eerste twee koningen van het in 1956 onafhankelijk geworden Marokko, Mohammed V en Hassan II. De Hassan toren, de hoogste van de hele stad hoorde bij een enorme moskee die bij de grote aardbeving in 1755 die ook Lissabon vernietigde, met de grond gelijk werd gemaakt. Achter de toren staat alleen nog een veld van gekortwiekte pilaren, zodat men nog een idee kan krijgen van de geweldige omvang die die moskee ooit had. Het Mausoleum is het toppunt van verfijnde Marokkaans motiefwerk, merkwaardigerwijs ontworpen door een Vietnamese architect! Blijkbaar hadden Marokkaanse architecten onvoldoende vertrouwen bij het koninklijk huis. Pierre kan het weer niet laten de lolbroek uit te hangen ten koste van een soldaat die daar ook maar zijn plicht staat te doen.

Via een zeer andermaal zeer sjiek stadsdeel (Rabat zou je het Den Haag van Marokko kunnen noemen, Casablance het Rotterdam en Marrakesh het Amsterdam) komen we aan de poort van het koninklijk paleis. Een bezoekje namens Nederland aan Koning Mohammed VI lijkt ons wel wat. Rigoureus worden we naar de volgende poort gestuurd, speciaal voor bezoekers. Daar weer naar de volgend en zo een keer of 10. Dan mogen we na een half uur omtrekkende bewegingen eindelijk ergens naar binnen, niet nadat ons paspoort gecontroleerd is.  Op het immense complex blijken we die dag de enigen te zijn die de koning met een bezoekje willen vereren. Als we op honderd meter van de toegangspoort gekomen zijn begint een agent druk te gebaren dat we geen stap verder meer mogen zetten. Omdat we geen zin hebben om een nacht in een Marokkaanse kerker door te brengen blijven we gehoorzaam op afstand. Als we even later ergens op een randje gaat zitten en luid bulderend ideeën krijgen over de Prent van de Dag (zie hierboven) worden we wederom gesommeerd om op te staan en op te donderen. Het moge duidelijk zijn dat het koninkrijk van Marokko en Nederland vandaag geen stap dichter tot elkaar gekomen zijn. 

En wie zei daar dat Marokkanen niet lezen? Deze boekverkoper bij ons hotel om de hoek blijkt verslaafd aan zijn eigen handel.