Gekneusde Mercedessen tarten onze bolide

Vandaag gaan we naar de grootste moskee van Marokko, de met het zuur verdiende geld van elke arme Marokkaan bij elkaar gesprokkelde Hassan II moskee. Wie niet mee wilde betalen of moeilijk  deed kon de bak in. Maar voor het zover is gaan we eerst boodschapjes doen bij het buurtwinkeltje op de hoek, waar om half tien ’s ochtends de groenten, keurig gesorteerd in manden, worden afgeleverd, zo wordt waargenomen door surveillant Pierre die al een uur lang uit het raam hangt en niets ontgaat, zoals ook de handel en wandel van duiven met hun jongkies op de vensterbank aan de overkant. We beperken ons in de winkel tot enkele niet zo fris uitziende bananen die echter drie keer zo lekker zijn als bij ons en twee gigantische sinaasappels, zo groot, dat we even vragen (met Frans kun je hier overal terecht) of het toch geen grapefruits of zo zijn. Daarna de stad in waarin chauffeur Pierre in de gigantische chaos van het centrum het overzicht volledig kwijt raakt. Vrijwel alle auto’s, vooral de taxi’s en bussen zien er uit alsof ze extra diensturen draaien op de botsautobaan en voorsorteren is hier een ander woord voor je ergens tussen wurmen. Iedereen claxoneert voortdurend, voetgangers storen zich niet aan de stoplichten voor auto’s, kortom onze all risque verzekering bleek geen overbodige luxe. En dan ligt daar ineens de gigantische travetinnen kathedraal, met de gigantische vierkante minaret.

In tegenstelling tot moskeeën in het midden oosten telt een Marokkaanse moskee slechts één minaret en is die niet rond maar massief vierkant. We kunnen pas om 15.00 uur naar binnen en het is nu 11.00 uur, vier uur de tijd om rond de kathedraal te slenteren, uitvoerig de ornamenten en tierelantijnen op deuren, gevels en toegangspoorten te bekijken. In de heerlijke voorjaarszon, het is niet warmer dan een graad of 23, filosoferen we eindeloos over het lijnenspel op de gevels en gigantische pleinen. Pierre is als graficus in zijn element en geeft met brede armgebaren aan hoe volgens hem lijnen lopen en telkens nieuwe figuren vormen. We slenteren over de boulevard en aanschouwen het beeld van gespierde knapen die onverschrokken van de rotsen het ook hier nog koude zeewater inplonzen. Zoals wij daar als twee oudere heren naast elkaar gezeten de koene jongelingen aanschouwen zou men alras geloven van doen te hebben met een al wat oudere homo’s die hun fantasie nog eens stevig de vrije loop laten.  Maar niks, wij spreken juist onze verbazing uit over het ontbreken van meisjes bij al die stoere jongens. Later op de middag blijken die echter ook wel degelijk van de partij al blijft het showen van gebruinde lichamen strikt voorbehouden aan de mannen. Inmiddels is het dan toch drie uur geworden en mogen wij de moskee in. De aanblik van binnen tart elke beschrijving: op de katholieke gotische kathedralen in Frankrijk heeft Marokko anno 1983 het passende antwoord gevonden, al mogen we natuurlijk de Aya Sofia in Istanbul ook niet uitvlakken. De gids noemt alle mogelijke marmersoorten en heeft het over cederhout, spreekt allerlei duizendtallen uit en zegt dat het dak open kan, maar dat zij niet weet waar de knop zit.

                                                                ( Pierre ook niet!)

We rijden naar de vuurtoren die een kilometer of 2 verder ligt en bekend is van de film “ Casablanca” met Humpry Bogart en Ingrid Bergman. Terug in het centrum wordt Pierre op een terras bijna aangerand door een meisje van een jaar of 8 die bljift aandringen op een almoes en daarbij steeds handtastelijker wordt. Wanneer ze de hand kust die gevaarlijk dicht op het kruis van Pierre rust is het genoeg geweest en wordt de lastige stadsmus weggejaagd. Als westers ogende toeristen zijn we overigens eenlingen in de stad, het toeristenseizoen is duidelijk nog niet begonnen. Wij vinden dat niks erg en eten vanavond in een eenvoudige tent met uitzicht op een pleintje waarop alleen maar witte mercedessen staan, de taxi’s in Casablanca zijn in te delen in twee groepen: de genoemde gedeukte mercedessen en nog veel aftandsere rode dachas.