Meteen omgeluld in de bazar in de medina

Pierre laat me de binnenkant van zijn handen zien. In zijn levenslijnen parelen kleine riviertjes. Zweet dat op kwam zetten toen bij de landing de wielen net iets te hard op de Marokkaanse bodem neerkwamen. Maar goed, dat hebben we ook weer overleefd. We zijn heelhuids in Casablanca aangekomen. Op de luchthaven is de volgende te nemen klip het autoverhuurbedrijf van Hertz. Zoals altijd blijkt de rekening van de huurauto weer veel  hoger dan het bedrag dat op internet werd genoemd toen we boekten. Ineens moet er een all risque verzekering bij die duurder is dan de huur over de volle twee weken. Nou ja, niets aan te doen, zo concluderen we na het omstandige betoog van de man achter de balie dat deze verzekering uiteindelijk de beste voor ons is. Maar als hij me ook nog eens 90 euro in de maag wil splitsen omdat we de auto niet in Casablanca maar in Marrakesh inleveren wordt het me te gortig. Aan de hand van een uitdraai die ik heb gemaakt van ons huurcontract kan ik hem aantonen dat we wel degelijk vooraf voor de variant Casa- Marra hebben gekozen voor de afgesproken prijs. Daarna bindt hij snel in en zegt dat we een en ander dan maar in Marrakesh moeten regelen. Met de tom tom op scherp weten we ons hotel in een buitenwijk vlak tegen de haven aan soepel te vinden al moeten we er wel eerst de hele rommelige stad voor door. Het hotel blijkt helemaal niet onaardig, al ligt in een achterafstraatje waar tegen de avond allerlei vage figuren rondhangen. Terug naar het centrum doen we te voet. We nemen ons eerste mint-thee en Pierre stelt zonder mankeren dat ‘hier een biertje niet tegen op kan’. Waarvan acte! Maar ik moet toegeven: de mintthee hier smaakt hier veel lekkerder dan in Nederland. We sjokken de lange Boulevard Mohammed V af en komen in een aardige wijk vol met Art Decohuizen, die hier al stonden voordat deze stijl op de wereldtentoonstelling in Parijs tot dé stijl van de eeuwwisseling werd gebombardeerd. Via de retro Rialto Cinema duiken we de medina in, alwaar ik onmiddellijk in de oudste verkooptruc aller tijden trap: een oudere man spreekt mij spontaan in het Nederlands aan. “Wat leuk”, denk ik en raak onmiddellijk met hem in een geanimeerd gesprek. Hij troont ons ondertussen naar zijn winkeltje ergens diep in de bazar en stelt ons voor aan zijn zoon. Nog geen tien minuten later ben ik bezitter van een tajine, waarvan ik wel, eerlijk waar, meer dan 35 procent van de vraagprijs heb afgepingeld. En zo loop ik tot mijn stomme verbazing al na enkele uren verblijf in Marokko met een onmogelijk zwaar object door de stad te zeulen. Om het goed te maken besluiten we dan ook maar meteen tajine eten te gaan bestellen op het drukste plein van de stad: bief met pruimen, absoluut te pruimen.