Professor Einstein imponeert

(vanwege de trage internetverbinding vandaag geen foto's)

Meknès is de volgende stad op onze tocht door het land van honingzoete thee en overheerlijk amandelgebak. Hadden we het daar al over gehad? Over die roomzachte cocosvulling met een krokant bruin korstje en plakkerige bruine envelopjes gevuld met hemelse amandelspijs? Je glazuur springt van je tanden maar je tong jubelt. Maar eerst is er een lichte paniek bij ons vertrek als Pierre de sleutels van de auto niet meer kan vinden, we lopen elk nog een terug naar de hotelkamer om alle laatjes en gaatjes na te speuren, maar niks. Totdat Pierre ten einde raad op de meest onwaarschijnlijke plaatsen gaat zoeken zoals in het zijn toilettasje. En jawel hoor, daar zit ‘m de sleutel, tussen de deodorant, tandenpoets en kammetjes in. Logisch toch!

In Meknès bivakkeren we nu eens niet in een hotelletje van een onbekend merk maar in een van een hotelketen, IBIS Meknès. Mijn stille hoop dat ze hier nu een wél een biertje hebben wordt de bodem in geslagen. Ook hier alleen frisdrank. En thee natuurlijk. In het centrum van Meknès is de fraaie poort Bab Mansour, gebouwd door de enige echte heerser van Meknès, sultan Moulay Ismail, gauw gevonden.

De geschiedenis leert dat de architect die de poort voor Ismail had gebouwd een eenvoudige vraag voorgelegd kreeg door de sultan: kun je voor mij nog een mooiere maken? De architect in kwestie zei ja en onmiddellijk werd zijn kop eraf gehakt. De sultan was beledigd. Tsja, als hij nee had gezegd was zijn kop er even goed afgegaan, want dat had de sultan dat als werkweigering uitgelegd. Geen gemakkelijke man, die Ismail. Diezelfde Ismail heeft de hele stad volgezet met kasteelmuren waarachter, zo ontdekken wij, later weer nieuwe b innensteden zijn ontstaan. Meknès is zo een verzameling verschillende medina’s geworden die allemaal heel verschillend van karakter zijn. Wij gaan op zoek naar de graftombe van die vriendelijke sultan, en vinden hem in een hoekje van al die paleismuren. Maar liefst vier of vijf lege vertrekken moeten we door voordat we aan een weer zo’n zaal met de meest onmogelijk en fijnzinnige muurreliefs komen. Pierre laat zijn vingers bedachtzaam over de in alle mogelijke figuren gemetselde tegeltjes gaan en kijkt daarbij als een echte kenner. Een man aan de ingang van het mausoleum kijkt met ontzag naar degrijze, wijze haardos van Pierre. Ik fluister, ‘c ést un professeur’. Eerbiedig stoot de man iemand naast hem aan die ook al eerbiedig naar Pierre kijkt. ‘Un professeur d’archeologie’ fluister ik. Ze kijken nog eerbiediger. Achter de rug van Pierre wijst ik naar zijn hoofd en maakt het gebaar met de draaiende wijsvinger van: heel wijs. De mannen zijn helemaal overtuigd van de genialiteit van de op Einstein gelijkende reisgenoot. Totdat ik een gebaar maak van: maar ook helemaal kierewiet. Klaterend gelach klinkt op in deze gewijde ruimte.

We eten uit een tajine een heerlijk gerecht van vlees met allerlei groenten met uitzicht over het enorme plein dat aan de Bab Mansour grenst. Als de nacht valt over Meknès is de zwoele avondlucht gevuld met geuren  en gezang vanuit de minaretten en getrommel en gefluit vanaf het plein. Hoe heerlijk kan het zijn in noord Afrika. We maken nog een tochtje door de media dat in de inmiddels gevallen nacht nog sfeervoller oogt dan overdag om tenslotte met een doos vol zoete koekjes op het IBISbed aan dit verhaal te beginnen.