Zoeken naar de Lord of the Crowns

Met moeite nemen we afscheid van onze prachtige plek aan het meer van Hawea.

Ten eerste vanwege de prachtige omgeving, ten tweede vanwege het heerlijke zwemwater, we duiken er allebei dus eerst nog eens uitgebreid in 

maar op de derde plaats ook omdat Hannah gisteravond haar kroon op het strand heeft verloren; niet het onderdeel van een koningsgewaad, maar dat ding dat men in zijn mond hoort te hebben en niet op het strand tussen de kiezels. How comes: H. koopt deze vakantie regelmatig van die heerlijke toffees van Mackintosh in de smaken mint, caramel en cocos. Van meet af aan heeft ze daarbij haar grote kind er op geattendeerd op die toffees alleen te zuigen; ga je d’r op kauwen, dan blijft gegarandeerd een van je kronen aan zo’n lekkernij vastzitten met alle gevolgen van dien. Trouwhartig als ik ben in het opvolgen van de aanwijzingen van H. zuig ik al vanaf de eerste dag ‘op de  Macktintosjes; maar wier kroon blijft er aan een toffee plakken? Die van de onderwijzeres zelf! Op het strandje haalt H. het zaakje uit haar mond en – ploink – daar valt de kroon van de toffee af. Heel slim markeert ze de plek met een stapeltje stenen, maar zelfs na een uur zoeken blijft de kroon foetsie. De volgende dag, na het zwemmen, gaat ze weer met haar neus op het strand zitten zoeken. Totdat ik toeter dat we nu echt weg gaan. Het is inmiddels half twee. Met een tochtend gat in haar kiezen aanvaardt H. de rest van de reis. Ik bied nog aan om langs een tandarts te rijden, per slot van rekening ben ik in Auckland ook al naar de dokter geweest met mijn verstopte oren, maar dat wil ze niet.

Die ochtend heeft H. vol moederlijke gevoelens naar de eenzaam op het strandje poserende rastajongen zitten kijken; “wat zou er nou toch door zo’n jongen, zo heel alleen, heengaan?”. Zo’n vraag kan alleen gesteld worden door een moeder. “Zou íe honger hebben, ik heb hem nog niks zien eten. Wacht, ik geef hem een appel en een energiereep”. Dit keer wordt het aanbod door de rastaknaap dankbaar geaccepteerd. H. blij, hij blij, iedereen blij.

De weg naar Queenstown voert langs ruige bergen maar ook vele wijngaarden. Dát vind ik toch wel een van de onverwachte kanten van deze reis: de natuur oogt veel zuidelijker dan ik had verwacht. Per slot van rekening zijn we nu in het meest zuidelijke deel van het Zuider Eiland terecht gekomen, maar nog steeds wijn, wijn en nog eens wijn. Wel vooral witte, en dat kan natuurlijk wel, want dit gedeelte van Nieuw Zeeland zal zich ergens op dezelfde breedtegraad als Zuid Duitsland bevinden schat ik zo in. Maar dat we rondom Wanaka en Hawea nog volop palmpjes zagen vond ik verassend. Ergens in de verte lonkt immers Antartica toch al. Hoe is anders te verklaren dat we onderweg langs de kust soms gewaarschuwd werden voor overstekende pinguïns? Wat ik ook zo vreemd vind is dat we in de fruitstalletjes in deze fruitschuur van Kiwiland nergens kiwi’s aantreffen. Dat zou je toch verwachten? Maar nee, een kiwi is hier zeldzamer dan in een gemiddeld fruitschap van Albert Heijn.

Onderweg passeren we de Kawarau-bridge, de plek waar het bungy jumpen zo’n beetje uitgevonden is. We zien twee waaghalzen, een jongen en een meisje, aarzelen op de rand van het platform  alvorens ze met gespreide armen de diepte in duiken. 

                                              (foto vergroten om het meisje te zien vallen)

Hoe komt het toch dat tegenwoordig zoveel jongeren dat durven terwijl ik in mijn broek zou doen als ik moest springen. Maar ja, op de kermis durfde ik ook al niet in de rondzwierder terwijl allerlei klasgenoten dat zonder blikken of blozen deden. Hanneke kijkt met des te meer ontzag omdat Bram hier op dezelfde plaats ook zo’n doodsduik heeft gemaakt.

Rond een uur of zeven komen we aan op een onverwachte camping in Mossburn,”of all places”. Zelfs de Lonely Planet maakte er geen melding van. “Of we gezellig komen kijken naar het voederen van de lammetjes, dat gaat zo beginnen”. Hannah: “Nou nee, we hebben geen kinderen bij ons”. Zelden heeft zij iemand na deze op zich juiste mededeling zo beledigd zien kijken. Op de camping zijn we het enige tentje naast een stuk of vijf campers, het seizoen loopt duidelijk ten einde.