Vrijdag 15 februari
De grootste geiser van Nieuw Zeeland, Te Puia, laten we voor
wat ‘ie is en gaan op koers naar een ander thermisch park dat volgens de Lonely
Planet minstens zo mooi is: Wai-o-Tapu. Omdat we na onze campingavonturen er
niet zeker meer van zijn dat alles wel goed staat aangegeven slaan we een
weggetje in dat Old Waiotapu road heet. Achteraf gezien een meesterlijke
vergissing. Het weggetje voert ons niet naar het thermische park maar naar een
bospad dat na enkele honderden meters een watervalletje biedt met een meertje
vol badwarm water; helemaal ins ons uppie en gratis en voor niets ondergaan wij
de ware thermische ervaring: heerlijk liggen badderen bij een waterval vol
stomend warm water. Even later verschijnt een jong koppeltje Kiwi’s waarvan de
kwetterende dame van Nederlandse komaf blijkt: een garantie voor een kwartier
gezellige kletspraat over de overeenkomsten en verschillen tussen de Kiwi- en
Nederland. Onvermijdelijk komt het prijspeil weer aan de orde: de Kiwi’s
verdienen weinig en betalen overal veel voor; daarom komen veel kiwi’s nooit
van hun eiland af.
Daarna toch maar naar het thermische park, dat – keurig
aangegeven – een paar kilometer later ligt. Op een ingenieuze wijze is het
parcours zo in elkaar gezet dat de thermische wonderwereld zich in op steeds
spectaculairdere wijze ontvouwt. Sta je aanvankelijk nog wat naar inktzwarte
pruttelpotjes te staren; een tijdje later, na een fikse wandeling door een mooi
bos komen we via een sillicium-terras; door de eeuwen gevormde millimeters
dikke laagjes steenzand met vocht daarop waardoor het lijkt alsof water in
gebogen vorm kan bestaan, bij een vijver die “het schilderspalet” heet: in een
groot inderdaad paletachtige meer zijn door de inwerking van allerlei mineralen
de fraaiste kleuren te zien (foto). Maar de grootste verrassing: “het duivelsbad”
is een krater met daarin gifgroen water. Langs
de randen zijn in de kraterwand allerlei kristalafzettingen in dezelfde
kleur te zien. Dan hebben we het nog niet gehad over het “Champagnebad” een
enorm meer stomend heet water, waarvan de randen bestaan uit zalmroze
gesteente. Nee, na vandaag zijn geloven we weer even in de almachtige Schepper.
Een steeds schilderachtig wordende rit brengt ons naar het
meer van Taupu waarbij het panorama uitzicht biedt op talloze bergen, volgens
de Maori-vertellingen mannelijke bergen die allemaal om die ene vrouwelijke
berg hebben gevochten. Keurig wordt aangegeven welke berg de vrouwtjesberg
uiteindelijk veroverde en welke bergen om die reden het hazenpad kozen en
ergens anders in Nieuw Zeeland of wat achteraf
aan het Taupumeer zijn komen te liggen. Hanneke vind het allemaal maar
bullshit, al die Maoriverhalen, maar ik ben er wel gevoelig voor. Die bergen
liggen daar maar niet allemaal zo maar zonder doel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten